Η επιστροφή στη δραχμή θα έχει κόστος πολέμου...

1 ) Η επιστροφή στη δραχμή θα έχει κόστος πολέμου... 
 
Είναι η Φράου Μέρκελ που ετοιμάζει την ελληνική χρεοκοπία ή οι «ημέτεροι» που βλέπουν στη χρεοκοπία και στην επιστροφή στη δραχμή την τελευταία σανίδα σωτηρίας του πελατειακού μηχανισμού που έχουν στήσει και με τον οποίο βιοπορίζονται;
 
Τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρώ ότι αναδύονται πάλι σενάρια επιστροφής στη δραχμή, υπό το μανδύα της επιχειρηματολογίας πως το κόστος της προσαρμογής και της μετάβασης στην ανάπτυξη θα έχει μικρότερες επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό.
 
Ενόψει της επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων η «νομενκλατούρα» της χρεοκοπίας αρχίζει πάλι να «ψιθυρίζει» πως μια έξοδος από το ευρώ ίσως είναι καλύτερη. Η νομενκλατούρα στην οποία αναφέρομαι είναι  ο πολιτικό-πελατειακός μηχανισμός που είναι αρθρωμένος πέριξ του δημοσίου και λυμαίνεται τη χώρα. Ήτοι, πολιτικοί, κρατικός μηχανισμός, συνδικαλιστές, διακεκομμένοι με το κράτος επιχειρηματίες και φοροφυγάδες με την ανοχή των πελατών των πολιτικών... 
 
Αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που πρέπει να ολοκληρωθεί εντός ολίγων μηνών, το τρέχουν δυόμισι με τρεις υπουργοί, την ώρα που οι υπόλοιποι τριάντα σφυρίζουν δήθεν αδιάφορα...  Κάποιοι μάλιστα εύχονται να αποτύχει...
  
Αυτό το σύμπλεγμα της διαφθοράς και της υστέρησης -επειδή χαρακτηρίζεται και από την μικροπολιτική βραδύνοια- μόλις τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι οι μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η τρόικα και οι άλλες που αναγκαστικά θα ακολουθήσουν στο πλαίσιο σύνθεσης μιας εθνικής στρατηγικής για την ανάπτυξη, απαιτούν την απονεύρωσή του...
Όπως δηλ. έγινε και με την Τουρκία όπου σε μια δεκαετία το περί τον στρατό σύμπλεγμα εξουσίας  αποδυναμώθηκε και πετάχτηκε στο περιθώριο.
Από δήμαρχοι κλητήρες
 
Οι ταγοί του πελατειακού κράτους σκέφτονται λοιπόν ότι από το να βρεθούμε από δήμαρχοι κλητήρες που πληρώνονται σε ευρώ, καλύτερα να δραπετεύσουμε στη δραχμή και να κρατήσουμε το δημαρχιλίκι... 
 
Το πρόβλημα...
 
Δεν αντιλαμβάνονται προφανώς πως  η είσοδος στο ευρώ, στο βαθμό που δεν έγιναν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα της ελληνικής χρεοκοπίας που είχε δρομολογηθεί μια με δυο δεκαετίες νωρίτερα...
 Δρομολογήθηκε όταν εμφανίστηκαν οι αναπτυσσόμενες χώρες με τα φτηνότερα εργατικά χέρια και εμείς αντί να αντιδράσουμε ορθολογικά αρχίσαμε να βουλώνουμε τρύπες με δανεικά... 
 
Ούτε δραχμή, ούτε φοίνικας, ούτε ρούβλι μας σώζει πλέον... αν δεν «πνίξουμε» τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και προφανώς την πολιτική πελατειακή δομή που τις εκτρέφει.
Η επάνοδος στη δραχμή...
 
Κάποιοι πιστεύουν ότι αρκεί η επάνοδος στη δραχμή και μια υποτίμηση για να πάρει εμπρός η οικονομία. Αλήθεια, με πόσα καρπούζια αγοράζει ο αγρότης σήμερα ένα τρακτέρ από τη Γερμανία ή τη Γαλλία και με πόσα θα το αγοράζει μετά;...
 
Αυτές οι σκέψεις, τις οποίες αφήνουν να διαρρέουν διάφοροι κύκλοι κατά καιρούς, γίνονται φήμες και επιστρέφουν σαν πανικός από δήθεν πληροφορίες ότι τα πιεστήρια της Τραπέζης της Ελλάδος τυπώνουν κρυφά δραχμές... Μην ανησυχείτε όμως, ακόμη και αν κάποιοι το επιθυμούν στη λογική, αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, η επιστροφή στη δραχμή εκτός από καταστροφικό θα είναι και δύσκολο εγχείρημα...
Έχω την εντύπωση ότι πιο λίγο θα μας στοίχιζε ένα πόλεμος παρά η επιστροφή αυτή τη στιγμή.
 
Πολιτική απόφαση…
 
Κατ’ αρχάς μια τέτοια απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί εν κρυπτώ. Θα χρειαζόταν να συζητάει για εβδομάδες η Βουλή.
 
Αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε σχετικά, θα χρειάζονταν μήνες προετοιμασίας μέχρι να φτάσει η αντικατάσταση των σε κυκλοφορία ευρώ με το νέο νόμισμα. Όσων θα είχαν απομείνει στην Ελλάδα δηλ., γιατί ακόμη και οι ζητιάνοι της Ομόνοιας δεν θα αποθησαύριζαν ευρώ εντός ή εκτός της χώρας.
 
Άρα, για όσο καιρό διαρκούσε η προετοιμασία θα έπρεπε να απαγορευτούν οι αναλήψεις από τις τράπεζες και τα ταξίδια στο εξωτερικό θα γίνονταν με όριο συναλλάγματος όπως παλιά...
 
Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε αλλαγή των σχέσεων με την τρόικα και στάση της δανειοδότησης και επειδή κανένας δεν θα μας δάνειζε, θα βλέπαμε καύσιμα και φακές με το σταγονόμετρο. Μοιραία θα ζούσαμε σκηνές Αργεντινής και Αλβανίας μετά την πτώση των πυραμίδων... 
 
Δεν θεωρώ πιθανό ένα τέτοιο σενάριο να κινηθεί μονομερώς από μέρους μας, καθώς όταν αρχίσουν να το σχεδιάζουν, όσοι αρέσκονται στην ευκολία της απόδρασης, θα αντιληφθούν ότι το σκηνικό θα μοιάζει σαν να ανοίγεις την πόρτα του φρενοκομείου...
 
Περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με την οικιοθελή αποχώρηση έχει η αποχώρηση της Γερμανίας, ή η δημιουργία δυο ευρωπαϊκών νομισμάτων... 
 
Προς το παρόν σαν επικρατέστερο σενάριο φαίνεται ότι συνεχίζουμε με ένα ευρώ και προχωράμε στην κατεύθυνση της κοινής οικονομικής πολιτικής και διακυβέρνησης, με την ΕΚΤ να συνεχίζει τις ήπιες αγορές ομολόγων και να κρατά σαν άσσο την κλιμάκωση αυτών των αγορών... Το ευρωομόλογο αρχίζει να συζητιέται... 
 
Τα λογιστικά της επιστροφής...
 
Μια επιστροφή στη δραχμή με τα σημερινά δεδομένα θα την αποτιμούσαν οι αγορές κατά τη γνώμη μου με μια αναλογία περί τα 700-1.000 δραχμές ανά ευρώ...
 
Το δημόσιο χρέος των 300 δισ. ευρώ θα πλησίαζε το ένα τρισ. περίπου και με μια αναδιάρθρωση της τάξης του 50% θα είχαμε μεγαλύτερο χρέος από το σημερινό.
 
Με τη δραχμή και τη χώρα σε κρίση θα επιστρέφαμε σε επιτόκια 25-30% έναντι 11-12% με τα σημερινά δεδομένα των σπρεντς και 5% τα τοκογλυφικά επιτόκια από την τρόικα.
 
Με ένα δημόσιο χρέος 400 δισ. ευρώ λοιπόν και επιτόκια 25% κάθε χρόνο, θα χρειαζόμασταν έσοδα δυο προϋπολογισμών προ κρίσης μόνο για τους τόκους... 
 
Ή μήπως να μηδενίζαμε το χρέος όπως έκανε ο Φιντέλ και ο Εμβέρ; Για ρωτήστε και κανένα αλβανικής καταγωγής γείτονα μεγαλύτερης ηλικίας για την επιτυχία του εγχειρήματος... 

Πηγή:www.capital.gr