Δύσκολοι καιροί για τον πολιτικό κόσμο

Tο «JK» εγκαταλείφθηκε. Η «Βιβλιοθήκη» ερήμωσε. Το τελευταίο κάστρο του   κοινοβουλευτισμού, το «Da Capo», αδειάζει. Στις ρούγες του Κολωνακίου  μόνο ο Αλέκος Παπαδόπουλος απέμεινε. Τα μεσημέρια επιμένει να τρώει στο   «Κεντρικόν», κι αν κανείς του πει για τα ιπτάμενα μπουκάλια που  παραμονεύουν εκεί έξω, απαντά λακωνικά: «Ο κρυπτόμενος πολιτικός δεν  είναι πολιτικός».                                                         
Αλλά πώς να εμφανιστεί ο πολιτικός όταν ορδές καμουφλαρισμένων βαρβάρων  τον σημαδεύουν; Ο Κ. Καραμανλής προ μηνός έμαθε περισσότερα από όσα θα  ήθελε για την ψυχολογία του όχλου: μια κυρία τον εντόπισε να ξεκοκαλίζει  τη σφυρίδα του στο «17» και εφόρμησε στο τραπέζι του μ' ένα «φτου σου!   
Μόνο να τρως ξέρεις!» που ξεσήκωσε τους χαχανίζοντες θαμώνες. Πριν από  δύο εβδομάδες, ο Απ. Κακλαμάνης πέρασε ένα πλήρες μισάωρο στη θαλπωρή  ενός W. C. της στοάς Κοραή μέχρι να έρθουν τα ΜΑΤ ως ιππικό και να διώξουν τους ιθαγενείς απ' έξω. Προ ημερών, η Α. Διαμαντοπούλου ίσα που πρόλαβε να ξεπορτίσει προτού οι μαινόμενοι εκπαιδευτικοί τη μαντρώσουν  στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουν μαζί της «διάλογο». Πλέον η εμφάνιση   
οποιουδήποτε πολιτευτή ξυπνά τον τραμπούκο που λουφάζει στο πολιτισμένο παρουσιαστικό του μέσου Αθηναίου.                                         
Για τους πολιτικούς δεν διατίθεται όχι χλωρό, αλλά ούτε αποξηραμένο  κλαρί, σαν κι αυτό στις ομπρέλες του Αστέρα Βουλιαγμένης. Εκεί εντόπισε  τον Π. Δούκα ένας τύπος απ' αυτούς που εγκαθίστανται στις ξαπλώστρες  μόλις το πρώτο χελιδόνι φέρει την άνοιξη: «Σήκω φύγε! Προκαλείς!», του  φώναξε. Ο έρμος ο κ. Δούκας δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει   
βλέποντας τον μπρονζέ εξηνταπεντάρη εξεγερμένο. Ψέλλισε κάτι σαν «μάλιστα... Μιλάς κι εσύ που δεν έχεις δουλέψει μια μέρα στη ζωή σου.»,  και μάζεψε την πετσέτα του, εγκαταλείποντας κάθε σκέψη για ρακέτες.       
  Στην Κω                                                                   
Πλέον, πουθενά δεν είναι κανείς ασφαλής. Δεν είναι μόνο οι μαρτυρίες από τη νήσο Κω, που λένε ότι μια αγέλη πιτσιρικάδων κυνηγά ολημερίς τον Αρ.  Παυλίδη και μόλις τον εντοπίσει τσιρίζει «Παιδιάαα! Ο Τέεελης!» και  χοροπηδά γύρω του ξεδιάντροπα χωρίς καθόλου να φοβάται το παντοδύναμο δάχτυλο. Είναι και οι ιστορίες του Γ. Αλογοσκούφη που ο ίδιος επιμένει ότι δεν συνέβησαν ποτέ. Αλλά πώς να διαψεύσει τα «θα σ' εκτελέσουμε σαν τον Πρωτοπαπαδάκη!» που άκουσε στο LSE, ή το κράξιμο των φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ που του ετοίμασαν μέχρι και περιοδικό με ποικιλία ύβρεων;           
Και οι επιθέσεις συνεχίζονται. Πού να φανταζόταν ο Φ. Σαχινίδης τι τον περίμενε το βράδυ που κατέφυγε στον «Σταυρό του Νότου» να ξεχαστεί; Τα φώτα έσβησαν και μια εξαγριωμένη φωνή τον κατακεραύνωσε απ' την πίστα.  «Οι υπουργοί της Μέρκελ», ούρλιαξε ο τραγουδιστής Μ. Πασχαλίδης, «θα καταστρέψουν την Ελλάδα»! Ο υφυπουργός, λουφαγμένος στο τραπέζι, προφανώς αναρωτιόταν τι ήθελε να βγει απ' το σπίτι του - αλλά όπως ξέρει και ο Α. 
Τσοχατζόπουλος ούτε εκεί υπάρχει σωτηρία.                                 
Ενα μήνα τώρα η μάντρα γύρω απ' το σπίτι του έχει μετατραπεί σε τείχος των δακρύων: οι γείτονες βρίσκουν ολόγυρα πεταμένα χαρτάκια με μηνύματα,  που η γκάμα τους κινείται ανάμεσα στο παλαιοπασοκικό «προδότη Ακη!» και  στο νεοφιλελεύθερο «φέρε πίσω τα λεφτά!». Διόλου παράξενο που ο κ. Τσοχατζόπουλος σπανίως βγαίνει από τη μάντρα. Γιατί προφανώς έχει ακούσει και για τη συνάντηση του Γ. Βουλγαράκη με τους εξεγερμένους καφενόβιους.  Ο πρώην υπουργός κατευθυνόταν στο «JK» όταν άκουσε το χιτ των ημερών «Πού είναι τα λεφτά, ρε;». Εν αντιθέσει με τον μέσο άνθρωπο που κάνει μεταβολή μόλις μυρίσει μπαρούτι, ο κ. Βουλγαράκης μάλλον βρήκε ευκαιρία να εφαρμόσει όσα μάθαινε τόσα χρόνια στο τατάμι. Κι έτσι, στράφηκε προς τον κύριο που εν μέσω καπουτσίνο και κρουασάν τον «στόλιζε» σαν μεταχρονολογημένο επιτάφιο. Αλλά σαν να επρόκειτο για ταινία του Μπρους  Λι, δέκα ακόμα τύποι συσπειρώθηκαν γύρω απ' τον επανάστατη του καφέ. Και  ο κ. Βουλγαράκης ανέκρουσε πρύμναν προτού τον πάρουν τα σκάγια...         
Ατυχώς την ιστορία δεν πρόλαβε να τη μοιραστεί με τον Κ. Κουλούρη πριν εκείνος βγει στη Βαλαωρίτου. Ο παλαιός σοσιαλιστής αρχικά αγνόησε το  τσούρμο των νεαρών που τον πήρε στο κατόπι. Αλλά στη συνέχεια ήταν  δύσκολο να τους αγνοήσει, κυρίως γιατί ένας τους πλησίασε υπούλως και τον λάκτισε με φόρα στα οπίσθια! Ευτυχώς για τον κ. Κουλούρη, όρμησε ένας παλαιός συνδικαλιστής της ΔΕΗ να τον σώσει. Βλέπετε, ο συνδικαλιστής τον 
θυμόταν από τότε που μεγαλούργησε ως καταμετρητής της ΔΕΗ. Ενώ οι νεαροί τραμπούκοι γνώριζαν μονάχα την πρόσφατη πορεία του: απ' το «GB» στο «Jimmy's» και τούμπαλιν.