Για το Πολυτεχνείο

Τιμώ τα παιδιά που χάθηκαν αλλά αυτοί που αμαύρωσαν την μνήμη τους, είναι η ίδια η γενιά του Πολυτεχνείου. Όλα αυτα τα κοπρόσκυλα που έγιναν πολιτικοί και διαπλεκόμενοι επειχηρηματίες και μας οδήγησαν (με την ανοχή μας φυσικά) στην χρεωκοπία.

Αναδιάρθρωση του χρέους προβλέπει ο Ρουμπινί.

Ο διάσημος οικονομολόγος εξηγεί στην «Κ» γιατί την θεωρεί αναπόφευκτη στο μέλλον.
Παρά την εφαρμογή σημαντικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και επώδυνων μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στο τεράστιο χρέος που συσσωρεύεται και θα αναγκασθεί να προχωρήσει σε αναδιάρθρωσή του, υποστηρίζει μιλώντας στην «Κ» ο διάσημος οικονομολόγος Νούριελ Ρουμπινί, ο άνθρωπος που πριν από πέντε χρόνια προέβλεψε την παγκόσμια οικονομική κρίση. «Αν δεν θέλετε να την πείτε πτώχευση, μην την λέτε πτώχευση. Πείτε την αναδιάρθρωση υπό πίεση, αλλά είναι βέβαιο ότι θα συμβεί» επιμένει ο γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη Ιρανοεβραίος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο οποίος έχει χαρακτηρίσει την Ελλάδα «Lehman Brothers της Ευρώπης» και θεωρεί πως ο δανεισμός από το ΔΝΤ και την Ε. Ε. το μόνο που επιτυγχάνει είναι να αναβάλει την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση, με αποτέλεσμα όταν γίνει αυτή να μην είναι πλέον ελεγχόμενη.
Ο κ. Ρουμπινί, τον οποίο το περιοδικό Time συμπεριέλαβε πέρυσι στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο, οφείλει τη φήμη του στην πρόβλεψη που έκανε το 2005 περί επερχόμενης κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ και γενικευμένης οικονομικής καταστροφής. Το 2008 το περιοδικό Fortune ανέφερε ότι «όταν το 2005 ο Ρουμπινί έλεγε πως οι τιμές των ακινήτων επέπλεαν σε ένα κύμα εικασιών, το οποίο σύντομα θα βύθιζε την οικονομία, πολλοί τον περιέγραφαν ως Κασσάνδρα, αλλά τώρα αποδεικνύεται σοφός».
- Η εκτίμησή σας για την Ελλάδα παραμένει το ίδιο αρνητική όπως ήταν την περασμένη άνοιξη; Ο κ. Στρος-Καν δηλώνει ότι η Ελλάδα κινείται στον σωστό δρόμο.
- Κοιτάξτε. Έχουν υπάρξει μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο και το ξέραμε, η αύξηση των φόρων και η μείωση των δαπανών έχει επηρεάσει αρνητικά τη συνολική ζήτηση και το ΑΕΠ που μειώνονται, και όσο θα μειώνονται καθίσταται πιο δύσκολη η βελτίωση της σχέσης του ελλείμματος και του χρέους με το ΑΕΠ. Υπάρχουν επίσης πολιτικές αντιστάσεις που γίνονται περισσότερο ηχηρές.
- Όμως, παρά τις όποιες ενστάσεις, η Ελλάδα εφαρμόζει σημαντικά διαρθρωτικά μέτρα.
- Ακόμη και εάν η Ελλάδα υλοποιήσει όλα όσα περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα του ΔΝΤ, εάν λάβει όλα τα δρακόντεια μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και σταθεροποίησης, το ίδιο το πρόγραμμα προβλέπει μείωση της παραγωγής και, σύμφωνα με το καλύτερο σενάριο, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα σταθεροποιηθεί στα επίπεδα του 148% του ΑΕΠ, που για μένα δεν είναι βιώσιμο και απαιτεί αναδιάρθρωση.

Αναβολή
- Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει ότι δεν τίθεται θέμα πτώχευσης.
- Οι Έλληνες γυρίζουν και δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι ποτέ δεν θα προχωρήσουν σε πτώχευση. Το ζήτημα δεν είναι η πτώχευση. Πολύ λίγα κράτη κάνουν ξεκάθαρη πτώχευση. Αλλά πολλά προχωρούν σε επιβαλλόμενη από τις αρχές, που διέπουν τις αγορές, ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους τους. Αλλά το κάνουν υπό την απειλή της πτώχευσης, αλλιώς κανείς δεν θα δεχόταν οικειοθελώς να πάρει νέο χρέος με χειρότερη προμήθεια. Το Πακιστάν, η Ουκρανία, ο Αγ. Δομίνικος, η Ουρουγουάη, είναι χώρες που έχουν κάνει ελεγχόμενη, «εκτός δικαστηρίου», εκτός πτώχευσης, προληπτική αναδιάρθρωση του χρέους, ανταλλάσσοντας το παλαιό χρέος με νέο. Με αυτό τον τρόπο αναβάλλουν την ωρίμαση του χρέους για πολλά χρόνια, μειώνοντας τα επιτόκια για το νέο χρέος κάτω από τα επίπεδα της αγοράς, και διατηρώντας την ονομαστική αξία του χρέους στο 100% ώστε οι τράπεζες που το έχουν να μην αρχίσουν να το διαγράφουν. Οσο η αξία του χρέους είναι σταθερή, δεν υποχρεούσαι να το διαγράψεις. Μπορεί να επιτευχθεί «κούρεμα» με την επιμήκυνση της αποπληρωμής και θέτοντας όρια στα επιτόκια.

Μη ρεαλιστική η επιστροφή στις αγορές
Ο κ. Ρουμπινί είναι κατηγορηματικός όταν η συζήτηση έρχεται στο θέμα της επαναφοράς της Ελλάδας στις αγορές χρήματος. Όπως ξεκαθαρίζει, θεωρεί μη ρεαλιστική την πρόβλεψη για επάνοδο σε 18 μήνες το πολύ. Κι εξηγεί τους λόγους.
- Η εκτίμηση του ΔΝΤ ότι σε 12 ή 18 μήνες η Ελλάδα θα μπορούσε να επιστρέψει στις αγορές δεν είναι ρεαλιστική;
- Εγώ δεν την βρίσκω ρεαλιστική. Ακόμη και στο καλύτερο σενάριο, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει μια πρόσβαση στις αγορές που θα έχει νόημα. Η εξυγίανση θα είναι επώδυνη, με περισσότερο στασιμοπληθωρισμό, περισσότερη ύφεση. Αλλά, όπως σας είπα, μπορείτε να προχωρήσετε σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση. Να μειώσετε το χρέος σας με έναν ελεγχόμενο τρόπο, όπως έχουν κάνει πολλές χώρες, και τότε δεν θα χρειασθεί να απευθυνθείτε στις αγορές.
- Άρα, επιμένετε ότι η πτώχευση είναι αναπόφευκτη.
- Για μένα είναι αναπόφευκτη. Θα συμβεί. Διότι είναι αδύνατον να επιζήσει η Ελλάδα με ένα χρέος που φθάνει στο 150% του ΑΕΠ. Να αντικαταστήσει το ιδιωτικό χρέος με δημόσιο, να μπορέσει να αποπληρώσει το ΔΝΤ και την Ε. Ε. ύστερα από τρία χρόνια, και να επιστρέψει στις αγορές με τα spreads να παραμένουν στο ζενίθ. Θα χρειαστεί μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση. Αν δεν θέλετε να την πείτε πτώχευση, μην την λέτε πτώχευση. Πείτε τη αναδιάρθρωση υπό πίεση. Έχει συμβεί τόσες φορές. Και κανείς δεν πιστεύει ότι δεν θα συμβεί και στην περίπτωση της Ελλάδας.
Το ίδιο θα συμβεί στην πορεία και με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Θα έχουμε, λοιπόν, ουσιαστικές πτωχεύσεις (effective defaults), ίσως όχι επίσημες, αλλά ακόμη και εάν δεν θέλετε να χρησιμοποιήσετε την βρώμικη λέξη «πτώχευση», θα είναι ελεγχόμενες αναδιαρθρώσεις χρέους οι οποίες θα αρχίσουν από την Ελλάδα. Δεν έχω καμία αμφιβολία επ’ αυτού.
- Τίθεται ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ;
- Είναι δύο διαφορετικά ζητήματα. Μπορείτε να κάνετε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση και να παραμείνετε στη νομισματική ένωση, αλλά μπορείτε ταυτόχρονα να βγείτε από το ευρώ. Η αναδιάρθρωση είναι πιο πιθανή, και θα συμβεί νωρίτερα από την ενδεχόμενη επιλογή της εξόδου από την Ευρωζώνη, η οποία είναι λίγο παγίδα αφού ουσιαστικά θα οδηγηθείτε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρα, το κόστος μιας τέτοιας εξέλιξης είναι πολύ μεγαλύτερο από μια αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό είναι ένα σενάριο για τα επόμενα πέντε χρόνια όταν χώρες όπως η Ελλάδα και άλλες υποστούν όλες τις θυσίες και εξακολουθούν να μην παρουσιάζουν ανάπτυξη. Εάν δεν έχουν υποχωρήσει οι τιμές στο εσωτερικό και δεν έχει υπάρξει αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω μικρότερης αύξησης των μισθών από την παραγωγικότητα, στην πορεία οι χώρες αυτές θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα ανάπτυξης το οποίο δεν θα μπορεί να επιλυθεί με αναδιάρθρωση του χρέους, κάτι που σημαίνει ότι η επιλογή εξόδου από το ευρώ παραμένει στο τραπέζι ως μια πιθανότητα.

Χρονική μετάθεση του προβλήματος
Όταν η «Κ» επισήμανε στον κ. Ρουμπινί ότι στο σενάριο περί αναπόφευκτης πτώχευσης η Ελλάδα θα αντέτεινε πως η ελληνική οικονομία αλλάζει και σύντομα θα είναι περισσότερο ανταγωνιστική και θα παρουσιάζει ανάπτυξη, παρενέβη ο διευθυντής αγορών και στρατηγικής της Roubini Global Economics, Αρναμπ Ντας, για να τονίσει πως ναι μεν «η επίσημη γραμμή είναι ότι αποδίδει η δημοσιονομική εξυγίανση, και αυτό είναι σωστό, αλλά τίθεται το ερώτημα εάν ταυτόχρονα υλοποιούνται και όλες οι άλλες αλλαγές, και μάλιστα με τέτοιους ρυθμούς που να φέρουν την Ελλάδα στο ποθητό σημείο στο τέλους του προγράμματος».
Και συνέχισε: «Αυτό μένει να φανεί, αλλά μέχρι στιγμής τα πράγματα δεν κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Ο πληθωρισμός είναι 5%, το εξωτερικό χρέος αυξάνεται και η ανταγωνιστικότητα δεν αποκαθίσταται. Έχει επιλεγεί ένας πολύ επώδυνος τρόπος σταθεροποίησης. Είναι σαφώς αναγκαίος για να διατηρηθεί το ευρώ, αλλά λογικά αυτό που αναμένεται να συμβεί είναι να μετατεθεί χρονικά το πρόβλημα τόσο ώστε να μην προκαλέσει συστημικό κύμα μετάδοσής του στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία. Να δοθεί σε αυτές τις χώρες αρκετός χρόνος να θέσουν τα δημοσιονομικά τους και το δημόσιο χρέος τους υπό έλεγχο, και τότε, αν η Ελλάδα εξακολουθεί να μην βρίσκεται σε βιώσιμη φάση, να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους και να παραμείνει στο ευρώ».

Συνέντευξη στον Αθανάσιο Eλλις
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

11888 Τυχαίο? Δεν νομίζω......

ΠΑΣΟΚ, αφίσες

 

Καμπύλη δημοσίου χρέους της Ελλάδας

Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς»

του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές... 

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.
 
Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.

Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
ΑΠΛΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΗΧΕΙ 100% ΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Δείτε ένα πολύ καλό άρθρο περί δανείων και ΔΝΤ!

Διαβάστε τι έγινε στην ελληνική οικονομία το 1843, συγκρίνετε το με το σήμερα και θα αντιληφθείτε τι συμβαίνει στην παγκόσμια και στην ελληνική ιστορία, ανεξαρτήτως εποχών, προσώπων και ονομάτων. Η σύγκριση, μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει.
Έχουμε και λέμε:
Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος.
(Μας θυμίζει τίποτα;)

Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του...

ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Μήπως κάτι αρχίζει να μας θυμίζει;)

Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να ...συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κοίτα κάτι συμπτώσεις...)

Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (απ νάτο!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Αυτό σίγουρα κάτι μας θυμίζει;)

Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Ε όχι, δεν γίνεται, πλάκα μας κάνουν...)

Για να μην τα πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου.
Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας, είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού που τα κατέγραψε:
1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν. (όπα...)
2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες. (αμάν...)
3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια. (και όχι τα βουνά...).
4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή. (από τότε έ...)
5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.(ΦΠΑ δεν είχε τότε...)
6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα. (έλα...)
7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους. (είχε ο Λοβέρδος προ-προπάππου τότε;)
8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου. (πιθανόν να έφερναν ξένους...)
9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό. (ε, όχι, αυτό όχι...)
10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες" με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης. (ερχόμαστε δεύτεροι...)
11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού. (αθάνατη Ελλάδα...)

(Είναι να τρελαίνεσαι, είναι δυνατόν να αντέγραψαν οι τωρινοί ένα τόσο παλιό σχέδιο, μια που δεν είχαν άλλες ιδέες;)

Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; για ποιούς;
Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε "τι πέτυχαν με όλα αυτά;", σας απαντώ:
Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλήρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το "Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη, το 1893.
Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα.

Μήπως πρέπει να αναλογιστούν σοβαρά οι εντός και εκτός αρμόδιοι, τι ανάλογο μπορεί να συμβεί και με το τωρινό μνημόνιο...
Έτσι για να ταιριάξει κι' αυτό με το τότε...

Πηγή: http://epirus-ellas.blogspot.com/2010/10/blog-post_5229.html

Η Ιστορία της οικονομικής απάτης στην Ελλάδα

Οι πηγές είναι στο τέλος του κειμένου.
 ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
-Η Χούντα το 74 παραδίδει στον "Εθνάρχη" υγιές χρέος 330 εκατ. (υγιές διότι λόγω μεγάλης βιομηχανικής και αγροτικής ανάπτυξης το χρέος αυτο-εξοφλείτο).
-Ο "Εθνάρχης" μετατρέπει το χρέος μετά από 7 χρόνια σε 8ΔΙΣ
-Ο Ανδρέας κλείνει με δυο τρόπους (υπερ-πολλαπλασιασμός μισθών και εισφορών μέσα σε μια νύχτα & των απεργιών) όλες τις τεράστιες βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΛΙΝΤΑ, ΠΕΙΡΑΪΚH ΠΑΤΡΑΪΚΗ, ΧΡΩΠΕΙ κτλ ), και εφαρμόζει το οικονομικό τερτίπι που λέγεται "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους, δηλαδή παίρνει δάνεια (από τις Εβραϊκές Τράπεζες του Ροκφέλερ που πρωτύτερα είχαν σχεδιάσει οργανώσει και χρηματοδοτήσει την δημιουργία του ΠΑΣΟΚ) και μοιράζει τα χρήματα στους πολίτες, δηλαδή γεμίζει την αγορά με χρήμα (όχι όμως υγιή αλλά δανεικά με ασύλληπτους τόκους). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα για πρώτη φορά η Ελλάδα να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει, βυθίζοντας την πολύ περισσότερο στο DEBT BASE BANKING SYSTEM.
Σκοπός του "Τσοβόλα δώστα όλα" δεν είναι η φιλανθρωπία, όπως πιστεύει ο πολύ μαλάκας λαός, αλλά στο ότι:
1ον πρέπει να αρχίσει ο λαός τα μεγάλα έξοδα και να συνηθίσει στα μεγάλα έξοδα
2ον πρέπει να "δέσει" την Ελλάδα με τα δάνεια στις ομόφυλες του Εβραϊκές Τράπεζες
3ον και όλα αυτά γιατί; για να ενεργοποιηθεί εν καιρώ το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων και πολύ αργότερα το "TIGHT MONEY SYSTEM" σε επίπεδο πρώτα φυσικών προσώπων και αργότερα σε επίπεδο Κράτους.
Ο Μητσοτάκης βασιζόμενος στην κατάντια των ΔΕΚΟ που είχε φέρει ο Παπανδρέας θέλησε να αρπάξει την ευκαιρία και να τις "χαρίσει" σε ιδιώτες με το αζημίωτο φυσικά.
ο Σημίτης (Ααρών Αβουρί φέρνει την ομόφυλη του Εβραϊκή Goldman Sachs για να φτιάξει ένα SWAP (Δημιουργική Λογιστική) για να καλύψει το χρέος στα χαρτιά και να μπούμε στο Ευρώ. Η Goldman Sachs για αυτό το SWAP πήρε πάνω από 1 ΔΙΣ ευρώ από την Ελλάδα.
Ο Σημίτης λοιπόν κάνει την συμφωνία με την Goldman Sachs μέσω του Πέτρου Χριστοδούλου. (Ο Πέτρος Χριστοδούλου εκτός από την Goldman Sachs ήταν σύμβουλος και στην JP Morgan, γίνεται διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.)  Αυτό το SWAP ήταν και η βάση της δικαιολογίας της σημερινής κατάρρευσης διότι η Goldman Sachs γνώριζε τα βαθύτερα κατατόπια της Ελληνικής οικονομίας.
Το ερώτημα είναι όμως, γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ενώ ξέρανε το κόλπο κάνανε τα στραβά μάτια;
Όπως μας ενημερώνει ένας Γερμανός οικονομολόγος, κάνανε τα στραβά μάτια διότι η Ελλάδα δεν είναι βιομηχανική χώρα, άρα δεν είναι ανταγωνιστής της Γερμανίας ή της Γαλλίας, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ είναι μια καλή αγορά και ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν επάνω μας, διότι θα μας δανείζανε με τόκο και τα δανεικά πριν φτάσουνε εδώ θα τα ξαναπαίρνανε πίσω λόγω VW, BMW, Mercedes, Opel, Audi, Bosch, Siemens, Miele, AEG, Lidl, Renault, Peugeot, Citroen, Carrefur, αγορά οπλικών συστημάτων κτλ...
Κοντεύοντας στο 2000 και όταν πια το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους είχε φτάσει στο ζενίθ. ( Η Ελλάς χρωστάει πάρα πολλά στις Εβραϊκές Τράπεζες) έπρεπε να εφευρεθεί ένας τρόπος να πάψει πια το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους εφόσον πια τα πράγματα όδευαν καλά "δεμένα" και να περάσουμε στο άλλο επίπεδο δηλαδή το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων.
Έτσι εφευρέθηκε το κόλπο το οποίο δεν ήταν άλλο από την μεγάλη απάτη του Χρηματιστηρίου, που όλοι ήδη έχουμε ξεχάσει.
Σκηνοθέτησαν λοιπόν εικονικά κέρδη και μέσω πάντα των υποχείριων ΜΜΕ κατόρθωσαν να κάνουν ακόμα και τους βοσκούς επάνω στα ψηλότερα βουνά να κατεβαίνουν στην τηλεόραση του καφενείου για να δουν τις μετοχές τους...
Όταν το 99% του Ελληνικού προβατικού λαού είχε παίξει στο χρηματιστήριο και ή όλη κατάσταση είχε φτάσει στο ζενίθ, ήρθε η ώρα του Σόρρος. Σκάει μύτη ο Σόρρος και ξεκινάει το κατρακύλισμα. Με αποτέλεσμα να πάρουν όλα τα λεφτά του προβατικού λαού που νωρίτερα τους τα είχαν δώσει με "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους μέσω του Ανδρέα. Ο σκοπός όμως δεν είχε ολοκληρωθεί, ίσα ίσα μόλις ξεκινούσε.
Ανακεφαλαίωση:
Ο Ανδρέας Μινέικο Παπανδρέου είχε ενεργοποιήσει το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους (δηλαδή έπαιρνε δάνεια και τα μοίραζε στην αγορά (με το αζημίωτο βέβαια) καταχρεώνοντας-δεσμεύοντας το Ελληνικό κράτος στις Εβραϊκές Τράπεζες).
Tο 2000, Σημίτης και Σόρρος, τραβάνε όλο το χρήμα που είχε διοχετεύσει ο Παπανδρέας μέσω του χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα να μένει η Ελλάδα-αγορά χωρίς ρευστό αλλά με τεράστιους τόκους δάνειων του Ανδρέα να μας βαραίνουν.
Ήταν καιρός για το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Δεδομένου λοιπόν ότι ρευστό στην αγορά από τα κρατικά δάνεια πια δεν υπάρχει, (αφού τα πήραν πίσω αφήνοντας βέβαια τα χρέη από τους τόκους), οι ανάγκες των μικρομάγαζων για ρευστό και των ανθρώπων να αγοράσουν μια κατοικία ήταν πάντα δεδομένη, εμφανίζονται ως απομηχανής θεός (Ιεχωβας) οι Τράπεζες, οι οποίες ανοίγουν τις κάνουλες ενεργοποιώντας έτσι το "EASY MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Δηλαδή οι Τράπεζες αρχίζουν και ρίχνουν ρευστό στην αγορά, αυτήν την φορά μέσω των φυσικών προσώπων.
Ήταν λύση αυτή για να ορθοποδήσουμε; φυσικά και όχι.
Σκοπός ήταν να φτάσει η κατάσταση σε κάποιο σημείο, να κλείσει ένας Χ χρονικός κύκλος για να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο το οποίο λέγεται "TIGHT MONEY SYSTEM" σε επίπεδο φυσικών προσώπων
 Έχουμε 3 δεδομένα:
Mας βαραίνουν κρατικά χρέη από τα δάνεια του Ανδρέα, ΑΡΑ μπαίνουν τρελοί φόροι σε όλες τις συναλλαγές, υποτίθεται για να ξεχρεώσουμε, αυτό σημαίνει ακρίβεια
Υγιές ρευστό στην αγορά δεν υπάρχει, παρά μόνο τα χρήματα των Τραπεζών, τα οποία είναι με τοκογλυφικούς όρους, στην ήδη κατεστραμμένη αγορά
Οι τιμές των κατοικιών από το 1993 έχουν 10πλασιαστεί λόγω φορολογίας και μόνο, οπότε τα βάρη στους πολίτες-πρόβατα αβάσταχτα.
Ήταν καιρός για το τελικό "TIGHT MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους
ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ: Πριν ένα χρόνο 2009, οι τράπεζες ξαφνικά κλείσανε τις κάνουλες των δανείων... ντόμινο η οικονομική δυσχέρεια.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ:
Ο Καραμανλής το μόνο σωστό πράγμα, που έκανε στην ζωή του, ήταν να κλείσει την συμφωνία με την Ρωσία για τον Αγωγό Μπουργκας - Αλεξανδρούπολης.
Αυτό στους Εβραίους της Αμερικής έκανε ασύλληπτο κακό (άρα καλό για εμάς) διότι:
Θα κερδίζαμε χρήματα υγιή ξανά, μετά από 30 χρόνια.
Ποιος θα τολμούσε να πειράξει τα συμφέροντα του Πούτιν;
Αν το παραμύθι "μπαμπούλας Τουρκία" κατέρρεε, τα κέρδη και η επιρροή των Εβραίων εξ Αμερικής θα εξανεμιζόταν, διότι αφενός δεν θα μας δάνειζαν πλέον αυτοί, θα σταματούσαμε να αγοράζουμε οπλικά συστήματα από αυτούς (στην Ε.Ε. αγοράζουμε οπλικά συστήματα από Αμερική τόσα όσα οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. μαζί), και ότι σε καιρό πολέμου οι Αμερικάνοι δεν θα μπορούσαν να μας επηρεάσουν εφόσον τα οπλικά συστήματα δεν ήταν δικά τους.

Αυτοί και πολλοί άλλοι λόγοι ήταν, που έπρεπε να πέσει ο αποτυχημένος Καραμανλής, και στην θέση του να έρθει ο Εβραίος Τζέφρυ Γεώργιος Μινέικο Τσαντ Παπανδρέας.
O    Στον προεκλογικό αγώνα ο Καραμανλής ουσιαστικά με τις δηλώσεις του δείχνει στον λαό να ψηφίσει Τζέφρυ, (σκεφτείτε τι απειλές δέχθηκε για να το κάνει αυτό), ο Τζέφρυ υπόσχεται χρήμα στον λαό (Τσοβόλα ξαναδώστα όλα) και ο μαλάκας λαός παραβλέπει τις προεκλογικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ στα εθνικά θέματα (πράγμα που φανερώνει τα πάντα) γιατί το  μυαλό του μένει στις απατηλές υποσχέσεις για χρήματα.
Ο μαλάκας λαός ψηφίζει Τζέφρυ και εκεί ξεκινάει το μεγάλο πανηγύρι...
Και ενώ προεκλογικά υπόσχεται χρήματα στον λαό με το που βγαίνει λέει το αντίθετο ισχυριζόμενος ότι δεν γνώριζε, αλλά τον διαψεύδουν άμεσα πρόσωπα που τον είχαν ενημερώσει προεκλογικά όπως ο Προβόπουλος και ο Αιβαλιώτης. Δεν νομίζεται ότι θα έπρεπε να τα γνώριζε, για πρωθυπουργός πάει όχι για περιπτεράς. Στην καλύτερη είναι ανόητος και ανεύθυνος στην χειρότερη ήξερε καλά τι έκανε με δόλο.
Ο Τζέφρυ, 30 ημέρες πριν τις εκλογές, και ενώ είμαστε στην προεκλογική περίοδο, πηγαίνει στην Αμερική, στον Κλίντον. Κανένα μέσο των media δεν το αναφέρει (!) τι πήγε να κάνει στην Αμερική; τι είπε με τον Κλίντον; με ποιους συναντήθηκε και τι σχεδίασε; διότι για καφέ στην Αμερική σε καιρό προεκλογικής εκστρατείας δεν νομίζω να πήγε...
Κατ αρχήν προσλαμβάνει την ίδια Εβραϊκή Εταιρεία που ανέλαβε την καμπάνια του Ομπάμα για να κάνει την καμπάνια του ΠΑΣΟΚ.
Με το που γίνεται πρωθυπουργός ΞΑΦΝΙΚΑ ξεχνάει το "λεφτά υπάρχουν", ΞΑΦΝΙΚΑ θυμάται ότι "λεφτά δεν υπάρχουν", ΞΑΦΝΙΚΑ όλοι θυμούνται ότι η Ελλάδα δεν τα πάει καλά με τα δημοσιονομικά, ΞΑΦΝΙΚΑ οι τράπεζες και τα markets θυμούνται ότι δεν τα πάμε καλά
Όπως μας ενημερώνει ο οικονομικός δημοσιογράφος των Financial Times του Λονδίνου, Μάρτιν Σαντμπου, ότι στο τέλος του 2009 το Ντουμπάι ανακοίνωσε μια αναδιάρθρωση της οικονομίας του, που τρόμαξε τους επενδυτές και δημιούργησε πολλές αμφιβολίες όλων των κρατικών τίτλων και την ίδια στιγμή η Ελληνική Κυβέρνηση ομολόγησε από μόνη της ότι τα στοιχεία για το έλλειμμα της Ελλάδας είχαν παραποιηθεί, που ήταν η αιτία να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.
Παράλληλα το περιοδικό FOCUS βγάζει εξώφυλλο την Αφροδίτη να κάνει την χειρονομία λέγοντας λίγο πολύ ότι δουλεύουν οι Γερμανοί για να ταΐζουν τους τεμπέληδες Έλληνες. Την ίδια στιγμή ο Γερμανός οικονομολόγος Ότμαρ Ίσιγκ υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να δοθεί από την Ε.Ε. υποστήριξη στην Ελλάδα γιατί έχουμε φάει πολλά (εν μέρη έχει δίκιο, τα πολλά όμως τα έχουν φάει οι ΠΑΣΟΚΟ- ΝΔ -ΚΚΕ -ΣΥΡΙΖΙΤΕΣ και κάποιοι μεγαλοκαρχαρίες και όχι ο λαός).
Ας δούμε το παρασκήνιο όμως, ο ιδιοκτήτης του περιοδικού FOCUS, Hubert Burda ιδιοκτήτης του Hubert Burda media με 250 περιοδικά, τηλεόραση κτλ, είναι μεταξύ πολλών άλλων, μέλος οικονομικών funds. Μέσω των ΜΜΕ και της παραπληροφόρησης πιέζει να ΜΗΝ πάρει η Ελλάδα οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε. ότι δηλαδή κάνει και ο Γερμανός οικονομολόγος Ότμαρ Ίσιγκ.
Αυτό που ξεχάσαν να μας πουν οι δυο κύριοι, είναι ότι διατελούν σύμβουλοι της Goldman Sachs, της JP Morgan και της Deutsche Bank.
Αν καταφέρνανε να πείσουνε οι δυο κύριοι αυτοί, να μην πάρουμε χαμηλότοκα δάνεια από την Ε.Ε. αναγκαστικά θα έπρεπε να πάρουμε δάνεια με μεγαλύτερο τόκο από τις Goldman Sachs, JP Morgan, Deutsche Bank με τον τρόπο που θα εξηγήσουμε παρακάτω.  Εδώ ξανασυναντάμε την Goldman Sachs που είχε φέρει ο Σημίτης για εκείνο το SWAP που προείπαμε. Οι κύριοι (Burda & Issing) ουσιαστικά μας στέλνουν στα δόντια τους, είναι αυτοί όμως οι κύριοι υπαίτιοι ή απλά παίζουν ως κομπάρσοι στο ίδιο θέατρο;
 ΟΜΠΑΜΑ και Δολάριο
Ο Ομπάμα τύπωσε στα δυο περίπου χρόνια που είναι στην εξουσία δολάρια όσα δεν είχε τυπώσει η Αμερική από τον Β/ Παγκόσμιο μέχρι την ημέρα που εξελέγη. Αυτό το πληθωριστικό δολάριο δεν έχει αξία και πρέπει να αποκτήσει. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσει είναι να κλέψει αξία από κάποιο άλλο νόμισμα το οποίο έχει αξία, ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;;;; φυσικά το Ευρώ.
Ο Παπανδρέας ένα μήνα μετά την εκλογή του, έχει γεύμα στο ξενοδοχείο "Πεντελικόν" στην Κηφισιά με τον Εβραίο πρόεδρο της Goldman Sachs Γκαρυ Κοεν, τον επικεφαλή των οικονομικών ερευνών της εταιρείας, τον εν Ελλάδι αντιπρόσωπο τους, την Κατσέλη, τον Δρούτσα (εκ των μαγείρων του σχεδίου Αναν) και τον Παπακωνσταντίνου. Ένας πρωθυπουργός δέχεται στο μέγαρο Μαξίμου, τι δουλειά έχει στο Πεντελικόν; Μα διότι εκεί μπορούν να μην δώσουν αναφορά σε κανέναν το τι είπαν και συμφώνησαν, διότι δεν επιβάλλεται να καταγραφεί πουθενά επίσημα το γεγονός αυτό, σε αντίθεση με το αν η συνάντηση γινόταν στο Μαξίμου.
http://e-dromos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=88:------goldman-sachs-&catid=22:2010-02-11-18-17-32&Itemid=51
Η Γαλλική εφημερίδα LE MONDE σε άρθρο της λέει: ¨Στην Ευρώπη η Goldman Sachs στρατολογεί ισχυρά πρόσωπα για να εγκαθιδρύσει την δική της ισχύ"  και μέσα στο άρθρο λέει ότι "τοποθετήσανε" τον Πέτρο Χριστοδούλου σε σημείο κλειδί για να φέρουν εις πέρας τα σχέδια τους.
http://www.lemonde.fr/cgi-bin/ACHATS/acheter.cgi?offre=ARCHIVES&type_item=ART_ARCH_30J&objet_id=1116394
Μετά την συνάντηση λοιπόν ο γνωστός από τα παλιά Πέτρος Χριστοδούλου, που αναφέραμε στην αρχή, διορίστηκε ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (ΟΔΔΗΧ), δηλαδή ο Παπανδρέας μετά το γεύμα στο Πεντελικόν με την Goldman Sachs διόρισε το στέλεχός της (τον Χριστοδούλου) να διαχειριστεί τα χρέη μας...
Νωρίτερα από όλα αυτά η Goldman Sachs η JP Morgan και η Deutsche Bank έβγαλαν στην αγορά ένα "προϊόν",  ζητώντας επενδυτές, ζητώντας τους να τζογάρουν στην κατάρρευση και χρεοκοπία της Ελλάδας.
Μετά η Deutsche Bank έβγαλε μια έκθεση ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της. Την ίδια στιγμή κινητοποιείται το τμήμα των CDS (Credit Default Swaps- ασφάλιση χρεών σε περίπτωση μη αποπληρωμής) της ίδιας τράπεζας και ζητάει μεγαλύτερα ασφάλιστρα από την Ελλάδα. Ξεκινάνε τα ΜΜΕ να παίζουν τον ρόλο "παπαγαλάκια" και η κοινή γνώμη χάφτει ότι η Ελλάδα πάει για πτώχευση. Έτσι τα CDS μεγαλώνουν και οι έξυπνοι με έναν ταχυδακτυλουργικό τρόπο κερδοσκοπούν με τον εξής απλό τρόπο: Δανείζονται (το έκανε η Μέρκελ, ναι είναι αυτοί που δουλεύουν για να καθόμαστε εμείς...)με 3% και αυτά τα χρήματα τα δανείζουν σε εμάς με 7% η διαφορά αυτή (4%) είναι τα SPREADS (σημείωση: Goldman Sachs, JP Morgan και η Deutsche Bank ελέγχουν το 95% των CDS παγκοσμίως)

Περιέργως τα funds του Σόρρος "προέβλεψαν" ότι το δολάριο θα έρθει 1/1 με το ευρώ... (εμ από προφήτες ξέρουν οι Εβραίοι)

ΔΝΤ
Το υποτιθέμενο κρατικό χρέος μας ήταν 320 ΔΙΣ (χώρια αυτά που χρωστάνε οι Έλληνες ως φυσικά πρόσωπα στις τράπεζες μέσω καταναλωτικών, στεγαστικών, επιχειρηματικών και πιστωτικών καρτών- που είναι 280 ΔΙΣ)
Από αυτά τα 320 ΔΙΣ το 60% είναι σε κρατικά ομόλογα. Κρατικά ομόλογα σημαίνει ότι το κράτος βγάζει ομόλογα, και μέσω κάποιας τράπεζας ο επενδυτής τα αγοράζει με σκοπό κάποιο κέρδος, ΑΡΑ ενώ φαίνεται ως χρέος ΔΕΝ είναι χρέος, αφού ο επενδυτής έχει πληρώσει την τράπεζα γι αυτά.
Αυτό σημαίνει ότι εφόσον δεν τα χρωστάμε, κανείς δεν έχει αξίωση να μας ζητήσει κάτι ως αντάλλαγμα.
Με τις υπογραφές στο ΔΝΤ όμως, ο Γεώργιος Τζέφρυ Τσαντ Μινέικο Παπανδρέου με δεκανίκι τον Καρατζαφέρη ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕ αυτά τα 200 ΔΙΣ (60%) του χρέους- ομολόγων από ανύπαρκτα σε υπαρκτά, και εφόσον τώρα είναι υπαρκτά ζητάνε αξιώσεις αυτοί στους οποίους χρωστάμε...
Πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι ο Παπανδρέας το πρώτο πράγμα που έκανε ως πρωθυπουργός ήταν να καταμετρήσει και να κοστολογήσει την κρατική περιουσία που Ώ! Τι ειρωνεία, ήταν όσο και το έλλειμμά μας;;;;;;;
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΘΕΣΗ;;;;;;;
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ όπως μας ενημερώνει ο Δελαστίκ στην Ε.Ε. είμαστε οι 7 σε χρέος, στην Ευρώπη πάρα πολύ πίσω, και δεν χρωστάμε περισσότερα από τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία.
 Ενδεικτικά αναφέρω ότι η Ιταλία χρωστάει 1,4 ΤΡΙΣ, η Ισπανία 1,1 ΤΡΙΣ, η Ιρλανδία 870 ΔΙΣ, κτλ κτλ...
Οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί που ήρθαν εδώ για επίβλεψη, οι χώρες τους χρωστάνε περισσότερο από ότι εμείς...
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=10202891

ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ
Κάπου ανέφερα ότι ο Παπανδρέου προεκλογικά είχε πει τις προθέσεις του στα εθνικά θέματα, είπε ψέματα μόνον όσον αφορά τα οικονομικά, ο λαός δεν έδωσε καμία σημασία στα εθνικά και περίμενε να τους δώσει χρήματα, που φυσικά δεν έδωσε.
Το ένα θέμα με το άλλο (εθνικά θέματα και οικονομικά) έχει άμεση σχέση και ας μην το αντιλαμβάνεται το  μυαλό του ψεύτη κλέφτη απατεώνα νέο Έλληνα Ρωμιού.
Ο Στόχος είναι να έρθουν στην Ελλάδα αλλοδαποί, τους οποίους τους στέλνουν οι Τούρκοι σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις, ιθαγένεια, γεννάνε, υπογεννητικότητα εμείς, σε 2 γενεές εξαφανιζόμαστε, σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, θα ψηφίζουν και ενώ θα είναι πλειοψηφία θα βγάζουν τους δικούς τους δημάρχους, νομάρχες,  εμείς θα εξαφανιζόμαστε. Σκεφτείτε λοιπόν Σκοπιανούς να ψηφίζουν τους δικούς τους στην Φλώρινα, τους Αλβανούς να ψηφίζουν τους δικούς τους στα Ιωάννινα, στην Θράκη θα γίνει σε απόλυτους αριθμούς τι έχει αν γίνει.
Μέχρι τότε θα παίξει "συνεκμετάλλευση" στο Αιγαίο, δηλαδή παραδίνουμε το Αιγαίο στους Τούρκους, ήδη η Θράκη είναι στα χέρια τους (έχουν βγάλει και σημαία) και απλά περιμένουν να κυλήσει ο χρόνος για να σβήσουμε.
Το τελικό "TIGHT MONEY SYSTEM" σε επίπεδο κράτους και φυσικών προσώπων έχει σαν αποτέλεσμα να μας πάρουν τον τεράστιο ορυκτό πλούτο (http://www.youtube.com/watch?v=1rKoxplF3jk   & http://www.youtube.com/watch?v=ZliJC8wmrYI,)  και να τους χρωστάμε και από πάνω και όλα αυτά για να μην βγάλουμε άχνα...
Φοβούνται την άχνα...
 πηγές
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyepix_2_03/03/2010_392630
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=32&artId=293087&dt=03/03/2010
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=317999&dt=03/03/2010
http://e-dromos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=88%3A------goldman-sachs-&catid=22%3A2010-02-11-18-17-32&Itemid=51
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=10276863
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=25925173
http://www.lemonde.fr/cgi-bin/ACHATS/acheter.cgi?offre=ARCHIVES&type_item=ART_ARCH_30J&objet_id=1116394
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=10202891
Από τα ντοκιμαντέρ Money as debt, zeitgeist I & II, Money Masters, Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου,

Τον επι... βράβευσαν!

Η χώρα της «Χόχτιφ», που κατέχει το αεροδρόμιο της Αθήνας,
η χώρα της «Ντόιτσε Μπανκ», που κερδοσκοπεί πάνω στα ελληνικά ομόλογα,
η χώρα της «Ντόιτσε Τέλεκομ», που ξεκοκαλίζει τον ΟΤΕ,
η χώρα της «Τίσεν», που ρήμαξε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά,
η χώρα της «Ζήμενς», που τάιζε με μίζες το δικομματικό βούρκο,
η χώρα που αρνείται να καταβάλει στην Ελλάδα τα πάνω από 100 δισ. ευρώ αποζημιώσεις για τις καταστροφές που προκάλεσαν τα κατοχικά στρατεύματα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο,
η χώρα που ταγοί της «υποδεικνύουν» το ξεπούλημα ελληνικών νησιών,
η χώρα που τα εκδοτικά της συγκροτήματα του κεφαλαίου «χαιρετούν» την Ελλάδα με προτεταμένο το μεσαίο δάκτυλο της Αφροδίτης της Μήλου,
η χώρα που την τάχα μου «μπλόφα» του Παπανδρέου, το ΔΝΤ, το κατέστησε «περίστροφο» στον κρόταφο του ελληνικού λαού,
με μια λέξη η «Γερμανία», όχι η Γερμανία του γερμανικού λαού, αλλά η Γερμανία των πολυεθνικών, των τραπεζιτών και της Μέρκελ,
βράβευσε τον Ελληνα πρωθυπουργό!
***
Οπως είπε ο τραπεζίτης Ακερμαν, που παρέδωσε το βραβείο στον Παπανδρέου κατά τη διάρκεια μιας λαμπρής τελετής παράδοσης - παραλαβής, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την τελετή παράδοσης - παραλαβής των «υποβρυχίων που γέρνουν», η Γερμανία βλέπει στο πρόσωπο του Ελληνα πρωθυπουργού την «αρετή», τη «διαθεσιμότητα», το «θάρρος» και το «χαρακτήρα» εκείνου που «αντιμετώπισε τις διαμαρτυρίες στους δρόμους»!

Μετά από τη βραδινή βράβευσή του, αμέσως μόλις ξημέρωσε, χωρίς καμία χρονοτριβή, ο πρωθυπουργός, επιστρέφοντας από την (επι)βράβευσή του, συγκάλεσε το (ελληνικό) υπουργικό συμβούλιο.
*
Έχοντας παραμάσχαλα το βραβείο για τη «σωτηρία της ελληνικής οικονομίας» (που του το απένειμαν ...οι Γερμανοί!), φρόντισε να δικαιώσει την τιμή που του έγινε: Αποφάσισε την επιβολή για τη χρονιά που έρχεται νέων οικονομικών βαρών στις πλάτες του ελληνικού λαού που ξεπερνούν τα 9 δισ. ευρώ!
Λίγες ώρες νωρίτερα, ο Γερμανός τραπεζίτης, ο Ακερμαν, ο επικεφαλής της «Ντόιτσε Μπανκ»,
ο οποίος, εκ μέρους του γερμανικού κεφαλαίου (και των φίλων του, των Ελλήνων καπιταλιστών) ενεχείρισε το βραβείο στον Γιώργο Παπανδρέου, είχε τονίσει κατά την προσφώνηση του κ. Παπανδρέου στο βήμα: «Είμαστε πολύ ευτυχείς» που υπάρχει ένας τέτοιος πρωθυπουργός στην Ελλάδα...
 
Ένα χρόνο μετά την απομάκρυνση των ψηφοφόρων από τις «κάλτσες», ο «ελληνικός εργαζόμενος» άμα τε και ο «ελληνικός συνταξιούχος» κατάλαβαν μια χαρά τι σήμαινε εκείνο το προφητικό «μηδέν εις το πηλίκιον», ένεκα, δε, της χτεσινής επετείου της κυβέρνησης που ο πρόεδρός της δηλώνει ότι αφότου έφερε το ΔΝΤ «έγινε περισσότερο σοσιαλιστής απ' ό,τι ήταν πριν» (!), το μόνο που απομένει να ελπίζουμε είναι μήπως εκείνος «ο ..."πάση Θεώ"» τελικά μας λυπηθεί και «βάλει το χέρι του»!
 
«Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;»
«Ευτυχείτε»!
Εκτός από τους Γερμανούς, Γάλλους, Αμερικανούς, Ελβετούς και - φυσικά - τους Ελληνες «πατριώτες», τώρα θα μας λένε ότι «χρωστάμε» και στους Κινέζους!
Η Κίνα - ω, τί χαρά! - θα αγοράζει ελληνικά ομόλογα και ο ελληνικός λαός έχει μια σκασίλα να αρχίσει να πανηγυρίζει, λες και είχε καμιά έλλειψη σε ...τοκογλύφους δανειστές!
«Ευτυχείτε»...
*
«Ευτυχείτε»!
Οι Ελληνες εφοπλιστές, αυτοί που μέσα σε μια 20ετία μείωσαν τους 100.000 Ελληνες ναυτεργάτες που απασχολούσαν σε ...17.000, απέκτησαν ταμείο ύψους 5 δισ. για να ναυπηγούν τα καράβια τους στην Κίνα!
Οχι στο Σκαραμαγκά, όχι στην Ελευσίνα, όχι στη Σύρο, στην Κίνα!
«Ευτυχείτε»...
*
«Ευτυχείτε»!
Κάποτε το μοντέλο «ανάπτυξης» που προωθούσαν για την Ελλάδα είχε για πρότυπο τον εργαζόμενο - «γκαρσόνι». Αλλά τότε, τουλάχιστον, δεν το ομολογούσαν ανοικτά.
Τώρα, χωρίς τσίπα, σε μια θυελλώδους αναισχυντίας επιχείρηση διάχυσης του ραγιαδισμού, δηλώνουν ευθαρσώς ότι το μοντέλο «ανάπτυξης» που προωθούν έχει για πρότυπο τον εργαζόμενο - «φορτοεκφορτωτή» των 500 ευρώ το μήνα!
Δηλαδή το «χαμάλη», που θα αμείβεται με μισθούς Ασίας, που θα δουλεύει με εργασιακές συνθήκες Αφρικής και που πρέπει να νιώθει κι ευγνωμοσύνη (!),
γιατί - από Ελληνικό μέχρι Πειραιά κι από Θριάσιο μέχρι λιμάνι Θεσσαλονίκης - η Ελλάδα ξεπουλιέται, τη μετατρέπουν σε διαμετακομιστικό «οικόπεδο» της Αμερικής, της Γερμανίας, της Κίνας!
«Ευτυχείτε»...
*
«Ευτυχείτε»!
Μας φέρονται σαν σε λαό «ιθαγενών», λες και από την εποχή του σχεδίου Μάρσαλ (για να μην πάμε πιο πίσω) δεν είχαμε ξαναδεί πολυεθνική.
Λες και στην Ελλάδα δεν είχαμε από γαλλική «Πεσινέ» μέχρι αμερικανική «Ούλεν».
Λες και δεν έχουμε από «Ζήμενς» και «Μερσεντές» μέχρι «Κόκα Κόλα» και κάθε λογής «αδελφή του πετρελαίου».
Απευθύνονται στο ελληνικό λαό σαν σε χαχόλο, που πρέπει να τους δοξολογεί γιατί δίπλα στις άλλες πολυεθνικές, σ' αυτές που θησαυρίζουν στην Ελλάδα των εκατομμυρίων φτωχών και ανέργων, τώρα θα υπάρχουν και κινέζικες πολυεθνικές,
οι οποίες - όπως και οι προηγούμενες - δεν θα έρθουν εδώ για να απομυζήσουν υπερκέδρη μέσα από τον εργασιακό μεσαίωνα και τις αποικιοκρατικές συμφωνίες, αλλά για να παράσχουν «φιλανθρωπικό» έργο!
«Ευτυχείτε»

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟ ΠΑΓΚΑΛΟ...

Τρανή κουβέντα να μην πεις
λεν τα σοφά γερόντια,
καλλίτερα τρανή μπουκιά
να μασουλάς στα δόντια.

Μα ο Θόδωρος ο Πάγκαλος
εδώ μας τα χαλάει,
σε υπέρογκες ποσότητες
και τρώει και μιλάει.

Κι είπε: «Μαζί τα φάγαμε
τα φράγκα στην Ελλάδα»,
μα ίδιο τρώει ένας αμνός
και ίδιο μια αγελάδα;

Ηλίου φαεινότερο
ποιοι φάγανε την κρέμα
και ποιοι γλύψαν τα κόκαλα
που βρήκανε στο ρέμα.

Των πρώτων ο εκπρόσωπος
είναι η αφεντιά του,
σαράντα πέντε ζυγαριές
δεν πιάνουν τα κιλά του.

Αυτοί ως καπιταλιστές
χειρίζονται κομπίνες,
όμως σοσιαλιστικά
μοιράζουνε ευθύνες.

Γι' αυτό προτείνω να ελεγχθεί
του Πάγκαλου το ξύγκι,
κάθε γραμμάριο τόσα δις
το χρέος να ξεσφίγγει.

Σφυγμομέτρηση για τους μετανάστες"

Σε μία πρόσφατη έρευνα που έγινε στο κέντρο της Αθήνας, το ερώτημα που τέθηκε για να συμπληρώσουν γραπτώς οι ερωτηθέντες ήταν:
«ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΜEΓΑΛΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» ;...

- 21% AΠΑΝΤΗΣΕ : « NAI »
- 17% ΑΠΑΝΤΗΣΕ : « OXI »
- 62% ΑΠΑΝΤΗΣΕ : « عهد الأمن العالمي بواشنط »"

''ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

Άσκηση 1
Να βρεθεί:  
Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί... 
Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας.
Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ, ΟΧΙ ΜΙΑ !
 
Άσκηση 2
Να βρεθεί: 
Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.
Οι απαντήσεις:
 A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό
 O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21). 
O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44). 
Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81). 
Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
 O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ). 
O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96).  
Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
 O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863). 
Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Διομήδης - Kυριακός (1875-1951)
 Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση.
 Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) 
και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924-1929).
 
B) Aπό πατέρα σε γιο
 O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος (πρωθυπουργός) του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833). 
O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).
 O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871). 
O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) 
και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935). 
Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
 O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933) . 
O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51).
 O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05) . 
O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).
 Το ξαναγράφω - αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!
 
ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ''ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ή είναι λανθάνουσα η έκφραση;
Για τη δημοκρατία βέβαια δεν βάζουμε καν το χέρι μας στην φωτιά, γιατί, κατά βάση, είμαστε κρυφό-βασιλικοί οι ...κερατούκληδες, αλλά υποβιβάζει την "μαγκιά" μας να παραδεχθούμε κάτι τέτοιο...
  
 Άλλωστε είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απαίτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξόρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων, με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Ελληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα...
 Είμαστε ή δεν είμαστε Εθνος ανισορρόπων ;;;;;;;;;;;;
  
"...Σ' αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων, όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι...."
Γιώργος Σεφέρης,1900-1971,Έλληνας ποιητής, Νόμπελ 1962

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Ο λαγός του ΔΝΤ
Πριν αρχίσουν να λαμβάνονται τα σκληρά μέτρα εις βάρος των δημοσίων υπαλλήλων προηγήθηκε μια εκστρατεία διασυρμού τους με κύριο όχημα τη θεωρία των τεράστιου αριθμού τους.
 
Ο πρώτος στόχος των βίαιων μέτρων εις βάρος των εργαζομένων που λαμβάνονται από την ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του περιβόητου Μνημονίου είναι ως γνωστόν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που είδαν τις αποδοχές τους να περικόπτονται, τις συντάξεις τους να περιστέλλονται και τις θέσεις εργασίας τους να απειλούνται άμεσα. Προκειμένου να γίνουν αποδεκτά αυτά τα σκληρά μέτρα ως «υποχρεωτική λύση» και «μονόδρομος» για να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας έπρεπε πρώτα να βομβαρδιστεί η κοινή γνώμη με μια σειρά απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον τρόπο διορισμού, το ρόλο και την απόδοση των εργαζομένων του δημόσιου τομέα. Αλλωστε δεν είναι δύσκολο για μια χώρα με αυτό το επίπεδο δημόσιας διοίκησης και το πανίσχυρο πελατειακό σύστημα να πειστεί κάθε πολίτης να στρέψει τα πυρά του στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Ακόμα και οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν τρέφουν την παραμικρή εκτίμηση για συναδέλφους τους άλλων κλάδων γιατί έχουν κι αυτοί υποφέρει από τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες της δημόσιας διοίκησης.

Ο στόχος, λοιπόν, της προπαγανδιστικής εκστρατείας ήταν εύκολος. Και κεντρικό στοιχείο του ο χιλιοδιατυπωμένος ισχυρισμός ότι στην Ελλάδα έχουμε υπερβολικό αριθμό δημοσίων υπαλλήλων και πάση θυσία πρέπει να τον μειώσουμε. Όμως ο λεγόμενος υπερπληθυσμός των δημοσίων υπαλλήλων είναι μια κοινοτοπία που δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Είναι ένας ακόμα «αστικός μύθος» από τους πολλούς που κυκλοφορούν στη χώρα μας. Μόνο που αυτός ο μύθος καλύπτει και εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.

Η κολοκυθιά του δημοσίου
Για να συντηρηθεί ο μύθος του υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να διατηρείται μια σύγχυση για τον ακριβή τους αριθμό, τις επί μέρους κατηγορίες εργαζομένων που υπάγονται στο δημόσιο τομέα και τον τρόπο πληρωμής τους. Λες και υπάρχει ένα αξεδιάλυτο μυστήριο, το οποίο επί χρόνια αναπαράγεται χωρίς κανείς να μπορεί να το λύσει. «Κρύβουν τον αριθμό των υπαλλήλων» έγραφε για την προηγούμενη κυβέρνηση το Βήμα, καταγγέλλοντας ότι «η κυβέρνηση δίνει ψεύτικα στοιχεία στην Ευρωπαϊκή Ενωση για τους εργαζομένους στο Δημόσιο» (26.5.09). Παρόμοιες καταγγελίες βλέπουν κάθε λίγο και λιγάκι το φως της δημοσιότητας, ενώ οι αριθμοί που αναφέρονται σπάνια συμπίπτουν.

Μιλώντας στο Συνέδριο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών ο πρωθυπουργός είχε προβεί στις αρχές Μαΐου σε μια αναπάντεχη ομολογία: «Όταν ήρθαν οι διαπραγματευτές της λεγόμενης τρόικας», διηγήθηκε ο κ. Παπανδρέου, «περνούσαν από τα υπουργεία και ρωτούσαν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Ηταν αδύνατο να δοθεί σωστή απάντηση. Αδύνατον να γνωρίζει το ελληνικό κράτος πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Όπως καταλαβαίνετε, δεν βοηθάει σε μια διαπραγμάτευση, ούτε στην αξιοπιστία μας, όταν εμείς δεν μπορούμε να πούμε πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αρα λοιπόν η Ενιαία Αρχή Πληρωμής θα μας επιτρέψει να καταγράψουμε καταρχήν τους δημόσιους υπαλλήλους. Αλλά επειδή αυτό δεν είναι απλό, διότι ξέρετε πόσο τα υπουργεία είναι φέουδα μεταξύ τους και μέσα στα υπουργεία υπάρχουν άλλα, μικρότερα φέουδα, περιμένουμε μια ημερομηνία από το υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Εσωτερικών, οπότε θα γίνει απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι θα ανεβάσουν τα στοιχεία τους στο διαδίκτυο, βεβαίως με τη βοήθεια του διοικητικού προϊσταμένου της κάθε υπηρεσίας».

Από τα πιο επίσημα χείλη, λοιπόν, διατυπώθηκε η θεωρία της «άγνοιας» για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Κατόπιν αυτού θα περίμενε κανείς να δοθεί με την ίδια επισημότητα η λύση του μυστηρίου με την ολοκλήρωση της απογραφής που έφερε σε πέρας η κυβέρνηση το καλοκαίρι. Πού τέτοια τύχη! Με χαμηλούς τόνους ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της απογραφής από τους κυρίους Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου στις 30 Ιουλίου. Αντίθετα από όσα τερατώδη νούμερα ακούγονταν μέχρι τότε, τα αποτελέσματα της απογραφής αποδείκνυαν ότι ο λεγόμενος «υπερπληθυσμός» του δημοσίου δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφτηκε έφτασε τους 768.009, περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (625.738), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (53.833), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (44.811), τους συμβασιούχους έργου (14.345), τους αιρετούς (12.609) και άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες. Μάλιστα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των απογραφέντων υπαλλήλων ήταν πολύ ικανοποιητικά, με το 39% να έχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση και το 28% δευτεροβάθμια, ενώ το 9% έχει τεχνολογική εκπαίδευση. Υπάρχει και ένα αξιοπρόσεκτο 10% με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό δίπλωμα.

Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι τελικοί, επειδή μπορεί να έχουν γίνει λάθη και γι’ αυτό ελέγχονται. Σύμφωνα, όμως, με τις δηλώσεις των αρμόδιων, τα «λάθη» αυτά προέρχονται κυρίως από ορισμένους που δεν έπρεπε να απογραφούν (συνταξιούχοι ή «υποψήφιοι» υπάλληλοι) και έσπευσαν να το κάνουν για να μη χάσουν. Σε κάθε περίπτωση τα τελικά νούμερα δεν προβλέπεται να αποκλίνουν σημαντικά.

Και ποιό είναι τώρα το συμπέρασμα; Η κυβέρνηση δεν σχολίασε το τελικό νούμερο, το οποίο η ίδια είχε δηλώσει ότι δεν γνώριζε. Οι μόνιμοι επικριτές του δημοσίου τομέα και οι λάτρεις του Μνημονίου απέφυγαν κι αυτοί να τοποθετηθούν άμεσα.

Το αποτέλεσμα της απογραφής δεν προκαλεί καμιά έκπληξη. Ο ισχύων προϋπολογισμός του κράτους έχει –όπως είναι φυσικό- υπολογίσει το αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που πρέπει να πληρώσει. Ο σχετικός πίνακας που περιλαμβάνεται στη σελίδα 74 της εισηγητικής του έκθεσης καταγράφει τους υπαλλήλους (τακτικούς-μόνιμους, αορίστου και ορισμένου χρόνου) και ανεβάζει τον αριθμό τους σε 511.913 στις 30.6.09, ελάχιστα αυξημένο από τον αντίστοιχο των δυο προηγουμένων χρόνων (506.680 το 2008 και 503.170 το 2007). Αν συνυπολογιστεί ο αριθμός των στρατιωτικών και ορισμένων μικρότερων κατηγοριών που καταγράφονται σε άλλα σημεία του προϋπολογισμού, φτάνουμε στον ίδιο αριθμό, δηλαδή 760.000.

Όπως, μάλιστα, επισημάνθηκε πρόσφατα (Το Παρόν, 6.9.10), ο τελικός αριθμός της απογραφής ταυτίζεται με τον ήδη γνωστό αριθμό των υπαλλήλων που περιλαμβάνεται στον πίνακα του τελευταίου τριμήνου του 2009 του υπουργείου Εσωτερικών. Σύμφωνα μ’ αυτόν τον πίνακα, αν προστεθούν οι μόνιμοι υπάλληλοι και οι υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (οι δυο κατηγορίες δηλαδή που αφορούν το 80% των δημοσίων υπαλλήλων) εμφανίζονται να υπηρετούν 689.966 υπάλληλοι στο τέλος του 2009. Ο αντίστοιχος αριθμός της απογραφής είναι 679.571, διαπιστώνουμε δηλαδή μια εντυπωσιακή προσέγγιση των δύο υπολογισμών, αν ληφθεί υπόψη ότι σχεδόν 10.000 υπάλληλοι συνταξιοδοτήθηκαν σ’ αυτό το διάστημα και βέβαια δεν αντικαταστάθηκαν από νέους.

Το μόνο που δεν μπορεί, λοιπόν, να πει κανείς είναι ότι όλα αυτά ήταν άγνωστα.

Το ΕΒΕΑ και οι «εκτιμήσεις» του
Μόλις τέσσερις μήνες πριν από την απογραφή, τον Απρίλιο, είχαν κυκλοφορήσει σε πολλές εφημερίδες ταυτόχρονα για μια ακόμα φορά εντυπωσιακά πρωτοσέλιδα για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Πιο γλαφυρή η Ημερησία: «Εφτασαν το 1,1 εκατ. οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γέμισε το δημόσιο με υπαλλήλους. Το αδιαχώρητο προκλήθηκε σταδιακά όλα τα τελευταία χρόνια και οι δημόσιοι υπάλληλοι έφτασαν σήμερα τους 1.100.000». Σε άλλο σημείο η εφημερίδα αναφέρει ότι «ο αριθμός του συνολικού αριθμού (sic) των απασχολουμένων στο δημόσιο προκαλεί ίλιγγο και δικαιολογεί τη δεινή θέση που έχει περιέλθει η οικονομία της χώρας».

Όπως επισήμαινε η εφημερίδα «τα στοιχεία σοκ για την κατάσταση στον δημόσιο τομέα περιλαμβάνονται σε Εκθεση του Κέντρου Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ», την οποία έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρός του Κ. Μίχαλος. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι κυμαίνονται γύρω στο 40% του συνόλου, ενώ οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου ξεπερνούν το 50% και φτάνουν τους 550.000.

Παρόμοια ρεπορτάζ, βασισμένα στην Ερευνα του ΕΒΕΑ, φιλοξενήθηκαν σε όλο το φάσμα του Τύπου. «Στη χώρα μας», έγραφε το Εθνος (24.4.10), «ένας στους δέκα Ελληνες έχει εργασιακή σχέση με το Δημόσιο, είτε ως μόνιμος υπάλληλος είτε ως εποχικός, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγε το Κέντρο Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ. Το υπεράριθμο των δημοσίων υπαλλήλων χαρακτηρίζεται από το ΕΒΕΑ ως βασική αιτία της δεινής δημοσιονομικής κατάστασης που έχει περιέλθει η χώρα αφού, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το δημόσιο έλλειμμα διογκώνεται λόγω της υψηλής μισθοδοσίας των κρατικών υπαλλήλων που αγγίζει το 40% του ΑΕΠ, σε συνδυασμό με τη χαμηλή παραγωγικότητά του δημόσιου τομέα. Η συγκεκριμένη έρευνα ανεβάζει τον αριθμό των πάσης φύσης συμβασιούχων υπαλλήλων του Δημοσίου για το 2009 σε 550.000, οι οποίοι είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου ή έργου, απασχολούμενοι μερικής απασχόλησης ή με προγράμματα μαθητείας (Stage) και ωρομίσθιοι».

Πιο προσεκτική η Καθημερινή (2.5.10), αποφεύγει να υιοθετήσει τον αριθμό 1.100.000, αλλά δεν παραλείπει την έμμεση αναφορά του: «Στη χώρα μας σχεδόν ένας στους δέκα Ελληνες έχει εργασιακή σχέση με το Δημόσιο, είτε ως μόνιμος υπάλληλος, είτε ως συμβασιούχος, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγε το Κέντρο Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ (Εμπορικό και Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Αθηνών)». Ο πίνακας, βέβαια, που παραθέτει η εφημερίδα περιλαμβάνει τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας και καταλήγει σε ένα σύνολο 759.084 ατόμων, πολύ κοντά δηλαδή στον αριθμό της απογραφής.

Δυο βδομάδες μετά την Εκθεση του ΕΒΕΑ υπογραφόταν από την ελληνική κυβέρνηση το Μνημόνιο.

Μετά τα αποτελέσματα της απογραφής που δεν επιβεβαιώνουν τα «στοιχεία σοκ» αναζητήσαμε την Εκθεση του Κέντρου Μελετών και Ερευνών του ΕΒΕΑ. Για λόγους που στην αρχή δεν καταλάβαμε η Εκθεση αυτή δεν έχει αναρτηθεί στον ενημερωμένο και πλούσιο ιστότοπο του επιμελητηρίου. Το γραφείο Τύπου του ΕΒΕΑ είχε την καλοσύνη να μας τη στείλει, με τη διακριτική παρατήρηση ότι πρόκειται «για συλλογή στοιχείων από το ΚΕΜΕ - ΕΒΕΑ μέσω των αρμόδιων δημοσίων υπηρεσιών -και όχι μελέτη- για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα». Μόλις την πήραμε στα χέρια μας διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για ένα κείμενο μιας σελίδας και 250 λέξεων. Φέρει τη σφραγίδα του «Κέντρου Μελετών και Ερευνας του ΕΒΕΑ» και τιτλοφορείται «Οι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα». Στην πρώτη παράγραφο το κείμενο επαναλαμβάνει τα περί άγνωστων στοιχείων: «Εντονη φημολογία και ατέρμονες εκτιμήσεις επικρατούν σχετικά με τον αριθμό των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα εδώ και αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα επίσημα στοιχεία που παρουσιάζονται σε κρατικούς και διεθνείς στατιστικούς φορείς τείνουν να είναι ελλιπή καθώς στον συνολικό αριθμό δεν συγκαταλέγονται οι εποχικοί υπάλληλοι, οι υπάλληλοι με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου και οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου».

Στη δεύτερη παράγραφο αντιγράφονται τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας που οδηγούν στο μετριοπαθές νούμερο των 370.517 (χωρίς τους στρατιωτικούς που υπολογίζει σε 177.600) και στο τέλος υπάρχει το «ζουμί». Το κείμενο παρατηρεί ότι σ’ αυτούς τους αριθμούς «δεν συμπεριλαμβάνονται οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου οι οποίες υπερβαίνουν τις 550.000». Προσθέτοντας αυτό τον αριθμό στον πρώτο, το κείμενο οδηγείται στο συμπέρασμα ότι «το σύνολο των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα ανέρχεται, κατά προσέγγιση, στο 1.100.000». Και το ΕΒΕΑ καταλήγει με μια αυτοεπιβεβαίωση: «Τα αποτελέσματα αυτά αποδεικνύουν ότι οι εκτιμήσεις πως ο συνολικός αριθμός των υπαλλήλων που απασχολούνται στο δημόσιο τομέα υπερβαίνει το 1.000.000 είναι ακριβείς».

Οσο για τις πηγές του ΕΒΕΑ, εκτός από τη Στατιστική Υπηρεσία εμφανίζονται δύο δικτυακές εγκυκλοπαίδειες, η Wikipedia και η Encyclopedia of the Nations. Με πηγή, μάλιστα τη Wikipedia, το ΕΒΕΑ συγκαταλέγει στους δημοσίους υπαλλήλους όλο το «ενεργό στρατιωτικό προσωπικό» (177.600), μαζί δηλαδή και τους στρατεύσιμους! Αλλά για τον κρίσιμο αριθμό των 550.000 το ΕΒΕΑ δεν δίνει καμιά εξήγηση. Σε υποσημείωση αναφέρει μόνο ότι προκύπτει «βάσει εκτιμήσεων». Ποιές εκτιμήσεις; Ποιανού; Αγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι ακριβώς οι ίδιοι αριθμοί είχαν δημοσιευτεί ένα χρόνο νωρίτερα στο Βήμα (26.5.09). Και εκεί διαβάζουμε τον αριθμό 550.000, ο οποίος αναφέρεται και πάλι «κατ’ εκτίμηση».

Αλλά και μετά τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της απογραφής μεγάλη μερίδα του Τύπου εξακολουθούσε να μιλά για 950.000 ή και 1.000.000. «Ολοταχώς προς το εκατομμύριο οι δημόσιοι υπάλληλοι» σχολίαζε η Ημερησία (31.7.10), ενώ το Εθνος πριν ακόμα από την ολοκλήρωση της απογραφής (23.7.10) πρόβλεπε ότι «Η απογραφή δείχνει κράτος μαμούθ».

Μάταια η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ επιχειρούσε να πει τα αυτονόητα, ότι δηλαδή «οι αριθμοί διαψεύδουν μια συστηματική και χρόνια παραποίηση, διαστρέβλωση της πραγματικότητας με τα περί ενάμιση, δύο, ακόμη και δυόμισι εκατομμύρια δημοσίων υπαλλήλων». Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της απογραφής, η ΑΔΕΔΥ σημείωνε ότι «αποδεικνύεται ότι τόσο σε αριθμό όσο και σε μισθολογική δαπάνη είμαστε κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Οσοι εξακολουθούν να μιλούν για τεράστια νούμερα βασίζονται στο γεγονός ότι δεν περιλήφτηκαν στην απογραφή εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ και Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Αλλά αυτό που ονομάζεται σήμερα «ευρύτερος δημόσιος τομέας» είναι από καιρό μόνο κατ’ όνομα δημόσιος. Χαρακτηριστικό ότι σ’ αυτό το ένα εκατομμύριο που υπολογίζεται από μεγάλη μερίδα του Τύπου ότι θα φτάσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αν υπολογιστούν κι αυτές οι κατηγορίες, περιλαμβάνονται «μισθοδοτούμενοι ή μη από τον κρατικό προϋπολογισμό» (Το Βήμα, 1.8.10). Αλλά αν δεν μισθοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό με ποια λογική συγκαταλέγονται στους δημόσιους υπαλλήλους;

Μήπως είναι λίγοι;
Η ΑΔΕΔΥ έχει δίκιο. Ο απόλυτος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην κάθε χώρα δεν μπορεί να κριθεί αν δεν συγκριθεί με τον αντίστοιχο αριθμό υπαλλήλων σε ομοειδείς χώρες. Προς μεγάλη απογοήτευση των προπαγανδιστών του Μνημονίου η σύγκριση αυτή αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός περί «υπερπληθυσμού» των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα είναι εντελώς έωλος. Το επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο μια επιστημονική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της «Εκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» και υπογράφεται από τέσσερις ερευνητές του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου («The size and performance of public sector activities in Europe»).

Τα συμπεράσματα της έρευνας αυτής, όπως αποτυπώνονται και στα διαγράμματα που δημοσιεύουμε, εμφανίζουν την Ελλάδα σε μια σχετικά χαμηλή θέση ως προς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που διατηρεί σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ εξίσου χαμηλή είναι η επίδοση της χώρας μας στο ποσοστό των εργαζομένων στο δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων. Και μάλιστα αυτά τα στοιχεία ισχύουν για τις τελευταίες τρεις δεκαετίες!

Στον πίνακα που καταγράφει το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων κάθε χώρας, η Ελλάδα καταλαμβάνει τη 14η θέση επί συνόλου 17 ευρωπαϊκών κρατών, με επίδοση 11,4%. Βρίσκεται δηλαδή πολύ κάτω από την πρώτη στην κατάταξη Σουηδία (30%) ή τη Δανία (29%), τις χώρες που υποτίθεται ότι αποτελούσαν το προεκλογικό πρότυπο του σημερινού πρωθυπουργού. Αλλά η Ελλάδα υπολείπεται πολύ και από τη Γαλλία (21,2%) και τη Μεγάλη Βρετανία (17,8%), παρά τις έντονες περικοπές της τελευταίας. Η χώρα μας ξεπερνά –και μάλιστα ελάχιστα- μόνο την Ιρλανδία (11,0%), την Ολλανδία (10,7%) και τη Γερμανία (10,2%). Όπως παρατηρεί η μελέτη, η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη αυτή παραμένει τις τελευταίες δεκαετίες σταθερή.
 

Ανάλογα ευρήματα δείχνει η έρευνα και όταν συγκρίνει τις δημόσιες δαπάνες των ευρωπαϊκών κρατών ως ποσοστό επί του ΑΕΠ κάθε χώρας. Και εδώ η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά σε χαμηλότερη θέση από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, αυτό που παρατηρείται στην Ελλάδα δεν είναι ούτε εξαιρετική διόγκωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων ούτε η αδυναμία καταμέτρησής τους. Υπάρχει μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ των διάφορων τύπων εργασιακών σχέσεων που έχουν αρχίσει να εισάγονται στο δημόσιο από τη στιγμή που ιδιωτικοποιούνται με τον έναν ή άλλο τρόπο διάφοροι τομείς, υπηρεσίες ή κλάδοι του δημοσίου. Αυτός ο περίφημος αριθμός 550.000, τον οποίο όλοι επικαλούνται με βάση «εκτιμήσεις τους» δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φάντασμα όλων αυτών των νέων «ελαστικών» θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν στο περιθώριο και εις βάρος του δημόσιου τομέα (stages, διμηνίτες, εποχικοί, κλπ). Αλλά αυτοί είναι τα πρώτα θύματα της νέας πολιτικής. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των δύο κυβερνητικών κομμάτων ανακοινώνουν ότι ο αριθμός των συμβασιούχων αυτών μειώνεται, αλλά τα παπαγαλάκια τους δεν τους πιστεύουν. Ο Προκόπης Παυλόπουλος δήλωνε λίγο πριν από τις εκλογές ότι «ο αριθμός των συμβασιούχων παρά τις προκλητικά παραπλανητικές ανακοινώσεις του ΠΑΣΟΚ συνεχώς μειώνεται» (Real News, 8.9.09). Και ο διάδοχός του Γιάννης Ραγκούσης επαναλάμβανε λίγους μήνες αργότερα: «Οι θέσεις συμβασιούχων είναι μειωμένες κατά 35%» (Το Βήμα, 21.3.10).

Κάτω από την πίεση των μύθων που οι ίδιοι συντηρούσαν τόσα χρόνια, οι κυβερνώντες υιοθετούν την πιο σκληρή εφαρμογή του Μνημονίου, περικόπτοντας με κάθε τίμημα θέσεις εργασίας. Αν συνυπολογίσει κανείς την εκβιασμένη πρόωρη έξοδο χιλιάδων υπαλλήλων που επιχειρούν να συνταξιοδοτηθούν για να αποφύγουν τα χειρότερα, η σημερινή τάση του δημόσιου τομέα είναι η συρρίκνωση, με εκρηκτικές συνέπειες στην ανεργία και στην αποδοτικότητα της κρατικής μηχανής.
 
Big is beautiful!
Από ειρωνεία της τύχης, η αιφνίδια διόγκωση του αριθμού των μελών του υπουργικού συμβουλίου κατά τον πρόσφατο ανασχηματισμό προσφέρει ένα σοβαρό αντεπιχείρημα σε όσους πιπιλίζουν την καραμέλα του μικρού και «οικονομικού» δημόσιου τομέα –κι ανάμεσά τους βέβαια συγκαταλέγεται και ο πρωθυπουργός. Τα 48 μέλη της νέας κυβέρνησης υποδείχτηκαν ήδη ως αντίφαση από την αντιπολίτευση. Αλλά είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Η συγκριτική μελέτη για το «Μέγεθος και την απόδοση των δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα στην Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (βλ. διπλανές στήλες) καταλήγει σε ορισμένα συμπεράσματα σχετικά με το πώς επιδρά στην απόδοση μιας διακυβέρνησης το μέγεθος του δημόσιου τομέα. Όπως ήταν αναμενόμενο, η μελέτη καταρχήν αποδέχεται τις διαπιστώσεις που κυριαρχούν στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης και συντηρητικής Ευρωπαϊκής Ενωσης, ότι δηλαδή κράτη με μικρό δημόσιο τομέα (όσα δηλαδή κρατούν τις δημόσιες δαπάνες τους κάτω από το 40% του ΑΕΠ) επιτυγχάνουν κατά κανόνα καλύτερες οικονομικές επιδόσεις από κράτη με δημόσιο τομέα μεσαίου μεγέθους (40-50% του ΑΕΠ) ή και μεγάλου (πάνω από 50% του ΑΕΠ). Το τι ακριβώς εννοούν οι συντάκτες με «καλύτερες επιδόσεις», το αναλύουν στη συνέχεια: «Οι μικροί δημόσιοι τομείς λειτουργούν καλύτερα στη διοίκηση, τη σταθερότητα και την οικονομική επίδοση, ενώ οι μεγάλοι δημόσιοι τομείς εξασφαλίζουν καλύτερη διανομή των εισοδημάτων». Μ’ άλλα λόγια, το μέγεθος του δημόσιου τομέα έχει ένα σαφή ταξικό χαρακτήρα.

Αναφερόμενοι και σε άλλες προγενέστερες μελέτες οι τέσσερις συντάκτες της έρευνας που παρουσιάζουμε διαπιστώνουν ότι «η συγκριτική ανάλυση διάφορων δεικτών υποδεικνύει ότι χώρες με μεγάλο δημόσιο τομέα είναι λιγότερο διεφθαρμένες, παρουσιάζουν λιγότερες γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, διαθέτουν καλύτερες παροχές δημόσιων αγαθών, αλλά επίσης και υψηλότερα ποσοστά φορολόγησης. Το πιο ενδιαφέρον αποτέλεσμα αυτών των συσχετίσεων είναι ότι κατά μέσο όρο οι διακυβερνήσεις με μεγάλο δημόσιο τομέα αποδίδουν καλύτερα (ακόμα και στα ζητήματα επιχειρηματικών ρυθμίσεων, γραφειοκρατικών καθυστερήσεων και ποιότητας στις υποδομές)».

Οι διαπιστώσεις αυτές της μελέτης μοιάζουν εντυπωσιακά με τα επιχειρήματα που επικαλείται ο πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει τη συγκρότηση του νέου πολυπληθούς υπουργικού συμβουλίου. Μόνο που αυτά τα επιχειρήματα τα ξεχνούν τα στελέχη της κυβέρνησης όταν αναφέρονται στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού και όχι μόνο στο επιτελείο του.

Η σχέση μεγέθους και αποτελεσματικότητας του δημοσίου τομέα γίνεται περισσότερο κατανοητή όταν εξετάσει κανείς κάθε συγκεκριμένο κλάδο χωριστά. Ας περιοριστούμε στο παράδειγμα του πιο πολυπληθούς κλάδου, του χώρου δηλαδή της εκπαίδευσης, στον οποίο υπηρετούν πάνω από 125.000 άτομα (σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν πριν ακόμα συμπληρωθεί η απογραφή). Είναι σίγουρο ότι ο χώρος της εκπαίδευσης είναι το πρώτο θύμα της νέας πολιτικής. Η συρρίκνωσή του είναι δεδομένη, όπως δεδομένες είναι και οι βλαβερές συνέπειες της μείωσης του αριθμού των εκπαιδευτικών ή της αντικατάστασής τους σε μεγάλο βαθμό από «εποχικούς» ωρομίσθιους.

Σε μια από τις πρόσφατες έρευνές μας είχαμε διαπιστώσει ότι φέτος για πρώτη χρονιά καθυστερούσαν οι αποσπάσεις των εκπαιδευτικών για τα ΣΔΕ (Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, βλ. «Σχολεία ενός κατώτερου Θεού», Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 18.7.10). Το υπουργείο αντέδρασε και υποσχέθηκε ότι οι αποσπάσεις θα πραγματοποιηθούν πριν από την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου και απέδωσε σε «φήμες» κάθε άλλη σκέψη. Τελικά το ρεπορτάζ επιβεβαιώθηκε. Οι αποσπάσεις υπογράφτηκαν μόλις την περασμένη Τρίτη αφού πρώτα εκατοντάδες ειδικευμένοι εκπαιδευτικοί υποχρεώθηκαν να παρουσιαστούν στα σχολεία όπου είχαν οργανικές θέσεις πριν αποσπαστούν στα ΣΔΕ. Το ίδιο συνέβη και με τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Ο λόγος της καθυστέρησης ήταν να εμφανιστεί μια εικονική πληρότητα στα σχολεία με την παρουσία των αποσπασμένων στις οργανικές τους θέσεις. Βέβαια μόλις γίνουν οι αποσπάσεις η πλασματική αυτή εικόνα θα ανατραπεί, με αποτέλεσμα νέα και μεγαλύτερη αναστάτωση.

Μπορεί οι αλχημείες του υπουργείου να έσωσαν την εικόνα της πρώτης μέρας στα σχολεία, αλλά οι χειρισμοί αυτοί σε συνδυασμό με την επικείμενη αποχώρηση λόγω εσπευσμένης συνταξιοδότησης δασκάλων και καθηγητών θα προκαλέσει σοβαρά κενά. Τότε ίσως αναθεωρήσουν τις απόψεις τους και οι καλόπιστοι που έχουν πειστεί από το μύθο του υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά τότε ίσως να είναι αργά.
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Heinz Handler, Bertrand Koebel, Philipp Reiss, Margit Schratzenstaller
«The size and performance of public sector activities in Europe»
Συγκριτική μελέτη του μεγέθους και των επιδόσεων του δημόσιου τομέα στην Ευρώπη. Τα αποτελέσματα για την Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα που προβάλλονται κατά κόρον από τον ελληνικό Τύπο.

La Porta, R., López-de-Silanes, F., Shleifer, A., Vishny, R.
«The quality of government»
(Journal of Law, Economics, and Organization 15.1, 1999)
Η ποιότητα της διακυβέρνησης σε σχέση με το μέγεθος του δημόσιου τομέα.

Afonso, A., Schuknecht, L., Tanzi, V.
«Public sector efficiency: An international comparison»
(European Central Bank. Working Paper 242, Ιούλιος 2003)
Συγκριτική μελέτη της αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα.

Τάκης Φωτόπουλος
«Ο μύθος του Δημοσίου ως του μεγάλου ασθενούς»
(Ελευθεροτυπία, 13.8.10)
Ένα από τα ελάχιστα άρθρα στον ελληνικό Τύπο που ανατρέπει τις βεβαιότητες της προπαγάνδας κατά του δημοσίου τομέα και των υπαλλήλων του.

Γιάννης Κιμπουρόπουλος
«Απογραφές με άρωμα… προγραφών»
(Δρόμος της Αριστεράς, 8.8.10)
Μυστικά και ψέματα πίσω από τα στοιχεία για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, το μέγεθος του κράτους και τη δίψα της τρόικας για απολύσεις.

ΔΕΙΤΕ
«BIOS + πολιτεία»
του Νίκου Περάκη (1987)
Η εξαιρετική σάτιρα των πρώτων χρόνων της πασοκικής «Αλλαγής» βασίζεται –μεταξύ άλλων- και στα στερεότυπα για τον δημόσιο τομέα.
 

Τελικά τί έφταιξε για την οικονομική κρίση

Πριν περίπου έναν μήνα, είχα επιχειρηματολογήσει (βλ. Δύο Χρόνια Κρίσης) ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 δεν οφειλόταν ούτε στις τράπεζες και τα hedge funds, ούτε στο υπερβολικό χρέος των κρατών, ούτε στην νομισματική πολιτική των Κεντρικών Τραπεζών, ούτε στον χαλαρό έλεγχο των αγορών από τις εποπτικές αρχές. Όλα αυτά έπαιξαν ρόλο βέβαια αλλά δεν ήταν τα αίτια της Κρίσης. Το άρθρο, επί πλέον, ισχυρίστηκε ότι η Κρίση δεν είναι περαστική, ότι δεν θυμίζει σε τίποτα προηγούμενες κρίσεις (με εξαίρεση το 1929), ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τις παραδοσιακές συνταγές που ξέρουν να μαγειρεύουν οι Κεντρικές Τράπεζες, τα υπουργεία οικονομικών, το ΔΝΤ κλπ. Τέλος, κατέληξε με την υπόσχεση ότι θα επανέλθω με την δική μου απάντηση στο πιεστικό ερώτημα "Τελικά τί έφταιξε;" Ώρα λοιπόν να τηρήσω την υπόσχεση εκείνη.
Στην αφήγηση που ακολουθεί κεντρικό ρόλο παίζουν οι ΗΠΑ και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν το τραύμα του 1929 στην μεταπολεμική περίοδο. Καθώς ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφτανε στο τέλος του, το 1944 περίπου, σοβαροί άνθρωποι που κινούσαν τα νήματα της αμερικανικής οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής (αναφέρω ενδεικτικά τους James Forrestal, James Byrnes, George Kennan, Dean Acheson), αντί να νιώσουν ευφορία που ο πόλεμος κερδήθηκε, άρχισαν να πανικοβάλλονται. Ο λόγος; Ότι το δολάριο απέμεινε, ουσιαστικά, το μοναδικό μετατρέψιμο νόμισμα της οικουμένης. Ότι μια νέα κρίση αλά 1929 θα μεταδιδόταν άμεσα ως μια νέα επιδημία επιθετικής πανώλης από άκρου σε άκρον του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ότι δεν θα υπήρχαν αναχώματα που να καθυστερήσουν την εξάπλωση της επόμενης μεγάλης κρίσης, με αποτέλεσμα την κατάρρευση όλων των αγορών (την ώρα που η Σοβιετία καιροφυλακτούσε). Ποιος θα απορροφούσε τα πλεονάσματα των αμερικανικών αγρών και εργοστασίων τώρα που δεν θα υπήρχε καν η ζήτηση εκ μέρους των ενόπλων δυνάμεων της χώρας;
 Οι συγκεκριμένοι ιθύνοντες δεν ήταν τυχαίοι. Είχαν γαλουχηθεί από τα πολλαπλά μαθήματα της δεκαετίας του 1930. Ήξεραν ότι μετά από μια καθίζηση τύπου 1929 οι αγορές δεν συνέρχονται από μόνες τους. Ότι η αντανακλαστική αντίδραση των κυβερνήσεων να μειώσουν τα συσσωρευόμενα χρέη μέσω περικοπών μόνο κακό κάνει καθώς εντείνει την κρίση και, εν τέλει, μεγαλώνει τα χρέη. Ότι αυτού του είδους οι αστοχίες των κυβερνήσεων φέρνουν το ένα κράτος απέναντι στο άλλο, πρώτα μέσα από συναλλαγματικό πόλεμο (καθώς ο καθένας προσπαθεί να υποτιμήσει το νόμισμά του για να εισάγει ζήτηση από τον άλλο, με αποτέλεσμα να βυθίζονται όλοι μαζί) και πολύ γρήγορα μέσα από εμπορικό πόλεμο (με την κάθε χώρα να υψώνει τείχη στις εξαγωγές της άλλης). Πιο σημαντικό, επρόκειτο για ανθρώπους που, καθώς είχαν ζήσει στο πετσί τους την ανεργία και την δυστυχία του μεσοπολέμου, ήταν αποφασισμένοι να μην αφήσουν τις θυσίες του πολέμου να πάνε χαμένες. Τάχθηκαν εξ αρχής στο αγώνα για τον κεντρικό προγραμματισμό της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Βλέπετε, ως σοβαροί άνθρωποι, είχαν από νωρίς απορρίψει την ιδέα ότι το κράτος είναι εχθρός του καπιταλισμού...
Αποφασισμένοι λοιπόν ότι η μεταπολεμική εποχή πρέπει να αποφύγει πάσει θυσία ένα νέο 1929, έκατσαν και σχεδίασαν ένα σύστημα διαχείρισης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αυτό το σύστημα, το οποίο ονομάζω το Παγκόσμιο Σχέδιο, είχε πολλά πλοκάμια. Αναφέρω τα δύο σημαντικότερα:
• Το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods, το οποίο στόχο είχε (α) την αποτροπή ενός πολέμου νομισμάτων σε περίπτωση κρίσης και (β) την προβλεψιμότητα των ισοτιμιών, κάτι που ενισχύει τις μακροπρόθεσμες εμπορικές ανταλλαγές.
• Μεγαλεπήβολες δράσεις που στόχο είχαν την δημιουργία, και στήριξη, δύο άλλων ισχυρών διεθνών νομισμάτων (του γιεν και του μάρκου) τα οποία θα δρούσαν υποστηρικτικά προς στο δολάριο. Κάτι σαν αμορτισέρ που, σε περίπτωση κρίσης στις ΗΠΑ, θα μείωναν τον αντίκτυπο στην Ευρώπη και στην Ασία. Τέτοιες δράσεις ήταν το Σχέδιο Marshall στην Ευρώπη (που στόχο είχε την ενίσχυση της Γερμανικής και Γαλλικής βιομηχανίας καθώς και την επιδότηση ευρωπαϊκών εισαγωγών από τις ΗΠΑ), η ενθάρρυνση της δημιουργίας της ΕΟΚ (που αργότερα μετατράπηκε σε ΕΕ), το αντίστοιχο σχέδιο στήριξης της Ιαπωνίας, οι περιοδικές μεταφορές πλούτο από την Washington στο Τόκυο και στην Βόννη με στόχο την σταθεροποίηση αυτών των χωρών σε περιόδους τοπικών μίνι κρίσεων.
Η πεμπτουσία του Παγκόσμιου Σχεδίου, το οποίο επέζησε ως το 1971, ήταν απλή: Το δολάριο θα παρέμενε το κεντρικό παγκόσμιο νόμισμα και θα ήταν το μόνο ανταλλάξιμο με χρυσό. Οι ΗΠΑ θα διατηρούσαν, κατά μέσον όρο, εμπορικά πλεονάσματα με Ευρώπη και Ιαπωνία ενώ παράλληλα: (α) θα εξήγαγαν κεφάλαια προς στις προστατευόμενες χώρες τους (ιδίως Γερμανία και Ιαπωνία) έτσι ώστε να διατηρείται η παγκόσμια οικονομική ισορροπία, και (β) θα ενίσχυαν τις προσπάθειες της Γερμανίας και της Ιαπωνίας να αποκτήσουν δεσπόζουσα θέση στις δικές τους περιφέρειες (στην Ευρώπη για την Γερμανία και στην Ν. Ανατολική Ασία για την Ιαπωνία).
Το Παγκόσμιο Σχέδιο πέτυχε παρά τις πολλές απρόοπτες αντιξοότητες που δημιούργησε ο ρους του χρόνου (π.χ. την επικράτηση του Μάο στην Κίνα). Για είκοσι χρόνια ο διεθνής καπιταλισμός βίωσε την μακρύτερη περίοδο ανάπτυξης της ιστορίας του καταφέρνοντας να αποσοβεί τις κρίσεις. Όμως, η σταθερότητα γεννά αστάθεια! Δύο ήταν οι παράγοντες που αποσταθεροποίησαν το Παγκόσμιο Σχέδιο και που προέκυψαν ακούσια στην δεκαετία του 1960 από την κυριαρχία των ΗΠΑ στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα:
(α) Οι Αμερικανικές πολυεθνικές άρχισαν να χάνουν ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τις Γερμανικές και Ιαπωνικές ανταγωνίστριές τους οι οποίες, μη διαθέτοντας την ισχύ των Αμερικανικών, επένδυαν στην τεχνολογία και την δημιουργία ελκυστικότερων αγαθών (ιδίως αυτοκινήτων και ηλεκτρονικών).
(β) Η Αμερικανική κυβέρνηση, θεωρώντας ανεξάντλητη την δυνατότητά της να τυπώνει διεθνώς αποδεκτό χρήμα άφησε τον εαυτό της να συρθεί σε έναν πόλεμο (το Βιετνάμ) που αποδείχθηκε Μαύρη Τρύπα. Παράλληλα, προσπάθησε να μειώσει τις εσωτερικές της κοινωνικές συγκρούσεις με ακριβά προγράμματα (για τα οποία δεν τόλμησε να τα πληρώσει αυξάνοντας τους φόρους στους πλουσιότερους αμερικανούς) όπως εκείνο του Great Society του Προέδρου Lyndon Johnson.
Λόγω του (β) η παγκόσμια οικονομία πλημμύρισε με δολάρια ενώ λόγω του (α) το εμπορικό ισοζύγιο των ΗΠΑ έγινε ελλειμματικό (αντίθετα με τις επιταγές του Παγκόσμιου Σχεδίου που το ήθελε πλεονασματικό). Σύντομα, πλούσιοι ευρωπαίοι, ιάπωνες και άραβες επιχειρηματίες, αλλά και κράτη, που κρατούσαν στα χέρια τους βουνά δολαρίων, άρχισαν να ανησυχούν ότι το δολάριο δεν θα είναι πλέον μετατρέψιμο σε χρυσό (καθώς ο αριθμός τους ήταν τέτοιος που δεν θα αρκούσε όλος ο χρυσός του πλανήτη). Έτσι άρχισαν να ζητούν την μετατροπή των δολαρίων τους σε χρυσό με αποτέλεσμα, στις 15 Αυγούστου του 1971, ο Πρόεδρος Nixon να πει: Μετατρεψιμότητα γιόκ! Περιορισμοί στις μεταφορές κεφαλαίων από την μία χώρα στην άλλη γιόκ! Σταθερή ισοτιμία του δολαρίου γιόκ! Με αυτό λοιπόν το σοκαριστικό γιόκ καταργήθηκε το σύστημα Bretton Woods. Ο καθένας μόνος του. Το κάθε νόμισμα στην τύχη του και όποιος ήθελε να μετατρέψει τα δολάριά του θα το έκανε σε τιμή που θα αποφάσιζε η ελεύθερη πλέον αγορά νομισμάτων στη βάση της ζήτησης και της προσφοράς δολαρίων.
Ο πανικός που, φυσιολογικά, ακολούθησε έστρεψε τους έχοντες προς το μοναδικό παγκόσμιο νόμισμα: στο δολάριο το οποίο ξεπήδησε μέσα από τις στάχτες του ενισχυμένο ως νέος φοίνιξ. Κάπως έτσι λοιπόν το Παγκόσμιο Σχέδιο έδωσε την θέση του σε αυτό που ονομάζω τον Παγκόσμιο Μινώταυρο (η εξήγηση του νέου όρου παρακάτω). Κάπου εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, περάσαμε στην δεύτερη μεταπολεμική φάση. Οι ΗΠΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα απλό δίλημμα: Είτε έπρεπε να μειώσουν τα δύο τους ελλείμματα (εμπορικό και κρατικού προϋπολογισμού) είτε έπρεπε να βρουν τρόπο να τα καλύπτουν. Όχι μόνον επέλεξαν το δεύτερο αλλά μάλιστα αποφάσισαν ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση: Αντί να μειώσουν τα δύο ελλείμματα η νέα στρατηγική ήταν να τα αυξήσουν! Θα μου πείτε: Καλά, και πως θα καλύπτονταν; Ποιος θα πλήρωνε για τις εισαγωγές των Αμερικανών ιδιωτών και τις δαπάνες του Αμερικανικού κράτους; Μα οι ξένοι βέβαια! Αυτή η απάντηση δεν είναι καταπληκτική από μόνη της. Και οι Βρετανοί, επί Αυτοκρατορίας, κάλυπταν τα ελλείμματά τους χρησιμοποιώντας τα εμπορικά πλεονάσματα της Ινδίας. Όμως εδώ έχουμε το εξής πρωτόγνωρο: Οι ΗΠΑ, αντίθετα με τους Ρωμαίους ή τους Βρετανούς αποικιοκράτες, δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν την απειλή βίας για να κάνουν τους ξένους να πληρώνουν τα ελλείμματά τους. Όχι, απλά δημιούργησαν τις συνθήκες ώστε οι ξένοι κεφαλαιοκράτες να θέλουν διακαώς να στέλνουν τα κεφάλαιά τους στις ΗΠΑ.
Ποιες ήταν αυτές οι "συνθήκες" που έπεισαν το παγκόσμιο κεφάλαιο να μεταναστεύει μαζικά προς τις ΗΠΑ από τότε (το 1971-73) που οι αγορές συναλλάγματος απορρυθμίστηκαν και οι μεταφορές κεφαλαίων έπαψαν να περιορίζονται; Οι εξής δύο:
(1) Εκτίναξη του κόστους παραγωγής παγκοσμίως, η οποία έπληξε λιγότερο τις αμερικανικές από ότι τις Γερμανο-ιαπωνικές επιχειρήσεις, καθιστώντας το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ελκυστικότερο από τα υπόλοιπα
(2) Εκτίναξη προς τα πάνω των αμερικανικών επιτοκίων, με αποκορύφωμα τα δυσθεώρητα επίπεδα που επέβαλε το Fed υπό τον διοικητή Paul Volcker (βλ. στο τέλος την αναφορά σε αυτόν).
 Εύλογα θα με ρωτήσετε: Τα (1) και (2) είναι προϊόν ηθελημένης πολιτικής των ΗΠΑ ή αποτέλεσμα της τότε κρίσης; Απαντώ: Προϊόν ηθελημένης πολιτικής! Μπορεί ο OPEC και οι Άραβες να χρεώθηκαν την αύξηση της τιμής του πετρελαίου όμως είναι πλέον σίγουρο (και αποδείξιμο) ότι πίσω από την πετρελαϊκή κρίση κρύβονταν αμερικανοί αξιωματούχοι που στόχο είχαν την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των αμερικανικών εταιρειών που προέκυψε όταν η τιμή της ενέργειας αυξήθηκε περισσότερο στην Γερμανία και στην Ιαπωνία παρά στις ΗΠΑ (που είχαν όχι μόνο δικά τους κοιτάσματα αλλά και των οποίων οι πολυεθνικές διακινούσαν το πετρέλαιο).
Αυτό που δημιούργησε ένα τσουνάμι κεφαλαίων από Ευρώπη, Αραβικές χώρες και Ιαπωνία προς την Νέα Υόρκη ήταν ο συνδυασμός: (α) της αύξησης της σχετικής ανταγωνιστικότητας των αμερικανικών επιχειρήσεων, (β) των υψηλών αμερικανικών επιτοκίων, (γ) του χαμηλότερου αμερικανικού πληθωρισμού τιμών και μισθών και (δ) των δαπανών του Αμερικανικού κράτους στις εταιρείες επί Αμερικανικού εδάφους που παρήγαν προϊόντα του ενδιαφέροντος του Αμερικανικού Πενταγώνου (ιδίως υψηλής τεχνολογίας και μεγάλης προστιθέμενης αξίας).
Προσέξτε πως αυτές οι αλλαγές άλλαξαν το μεταπολεμικό σκηνικό. Το Παγκόσμιο Σχέδιο κατέρρευσε και την θέση του πήρε ένα νέο παγκόσμιο σύστημα σχεδόν το αντίθετο του προηγουμένου. Το μεταναστεύον ξένο κεφάλαιο σιγά-σιγά μετατρέπεται σε τσουνάμι ξένων κεφαλαίων που κατακλύζουν την Wall Street. Σύντομα φτάσαμε στο σημείο να παρατηρούμε $5 δις καθαρές μεταβιβάσεις κεφαλαίων από τον υπόλοιπο κόσμο στις ΗΠΑ κάθε μέρα! Ποιος ο λόγος οι αμερικανοί να περιορίσουν τις εισαγωγές τους και το κράτος τους να μειώσει το έλλειμμά του; Κανένας. Όπως οι προ-κλασικοί Αθηναίοι, σύμφωνα τουλάχιστον με τον μύθο, ανά τακτά χρονικά διαστήματα έτρεφαν από τις σάρκες του τον Μινώταυρο, ως αντίτιμο της Μινωικής Ειρήνης, έτσι και ο υπόλοιπος κόσμος συντηρούσε εθελοντικά τα όλο και αυξανόμενα ελλείμματα των ΗΠΑ - αυτό που ονομάζω Παγκόσμιο Μινώταυρο. Στην εποχή του κτήνους αυτού, 1973-2008, η οικουμένη πέτυχε μια ενδιαφέρουσα "σταθερή ανισορροπία". Μια περίοδο άνισου πλουτισμού που βελτίωνε τους δείκτες εντυπωσιακά, παρήγαγε ταυτόχρονα εντυπωσιακό πλούτο και μεγάλη δυστυχία, αύξανε τις ανισορροπίες και έχτιζε λογιών-λογιών παλάτια στην άμμο.
Θα αναφερθώ σε δύο από αυτά τα παλάτια. Το ένα ήταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο από εκεί που το 1971 αντιστοιχούσε στο 3% της αμερικανικής οικονομικής δραστηριότητας το 2007 έφτασε στο 42%! Βλέπετε, όταν η οικουμένη έστελνε καθημερινά στους τραπεζίτες της Wall Street δισεκατομμύρια δολάρια για να τα μεταφέρουν αλλού, τι περιμένατε να κάνουν οι τραπεζίτες; Φυσικά σκαρφίστηκαν τρόπους (financial engineering το είπαν) για να κάνουν αυτά τα χρήματα να αυγατίσουν όσην ώρα τα κράταγαν στα χέρια τους. Έτσι η αγορά "χρηματοοικονομικών προϊόντων" άρχισε να γεννά νέο ιδιωτικό χρήμα: τα παράγωγα, δομημένα ομόλογα κλπ. Παράλληλα, η αμερικανοί εργαζόμενοι έμεναν άναυδοι. Ζούσαν σε μια οικονομία που πλούτιζε αλλά οι δικοί τους οι μισθοί μειώνονταν και ποτέ δεν έφτασαν το επίπεδο του... 1973. Ήταν βλέπετε και αυτό μέρος της πολιτικής προσέλκυσης ξένων κεφαλαίων: η συρρίκνωση του εργατικού κόστους στις ΗΠΑ, η καθίζηση με απλά λόγια των μισθών των σκληρά εργαζόμενων αμερικανών. Οπότε, τι έκαναν οι άνθρωποι; Άρχισαν να δανείζονται χρησιμοποιώντας ως εγγύηση τα σπίτια τους. Έτσι, η Wall Street κατέληξε να διαχειρίζεται, από την μία, ένα τσουνάμι ξένων κεφαλαίων που έμπαινε στην χώρα και, από την άλλη, ένα παλιρροϊκό κύμα χρεών που δημιουργείτο εντός αυτής.
Το δεύτερο παλάτι που χτίστηκε σε άμμο την Εποχή του Παγκόσμιου Μινώταυρου ήταν... τα σπίτια. Για την ακρίβεια η αγορά ακινήτων. Η Wall Street χρησιμοποίησε τα εισρέοντα από το εξωτερικό κεφάλαια και δάνειζε ασύστολα. Όσο περισσότερα χρήματα δάνειζαν για αγορά σπιτιών σε εργαζόμενους με παγωμένους μισθούς, τόσο ανέβαιναν οι τιμές τους, τόσο πιο πολλά χρήματα δανείζονταν οι εργαζόμενοι, τόσο ανέβαιναν κι άλλο οι τιμές των σπιτιών κ.ο.κ. Έτσι το παλάτι της αγοράς ακινήτων ψήλωνε όσο γιγαντωνόταν το παλάτι του χρηματοπιστωτικού τομέα. Κι όταν ο τελευταίος βρήκε ότι τα κέρδη του μεγαλώνουν κι άλλο με την μετατροπή των χρεών των εργαζόμενων σε παράγωγα, τα δύο παλάτια εκτινάχτηκαν στα ουράνια στηριζόμενο το ένα στο άλλο και τα διό στην... άμμο.
Για να το πω απλά, ο πλανήτης μας δεν ήταν αρκετά μεγάλος να τα χωρέσει. Το 2001 το παγκόσμιο εισόδημα ήταν $49 τρις. Την ίδια χρονιά τα παράγωγα κυμαίνονταν στα $85 τρις. Έξι χρόνια μετά το παγκόσμιο εισόδημα ανήλθε σε $85 τρις την ώρα που η "αξία" των παραγώγων είχε πηδήσει στα... $670 τρις. Την ίδια εποχή οι τιμές των ακινήτων στις ΗΠΑ αυξήθηκαν περίπου 125%, σε μια περίοδο μηδενικών αυξήσεων του μισθού του μέσου εργαζόμενου. Δεν θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι τα παλάτια αυτά, ακίνητων και παραγώγων, θα κατέρρεαν όπως ακριβώς καταρρέει μια λεπτή στοίβα από λέγκο που φτιάχνει ένα παιδί.
Η κατάρρευση άρχισε στα τέλη του 2007, αργά αλλά σταθερά, μέχρι που η πτώχευση της Lehman Bros το φθινόπωρο του 2008 και το παραλίγο τέλος της Wall Street δεν άφησε καμία αμφιβολία για το μέγεθος της καταστροφής. Ο λόγος που η κρίση δεν έμεινε περιχαρακωμένη στον χώρο των ακινήτων και τον χρηματοπιστωτικό ήταν ότι αυτά τα $670 δολάρια παραγώγων είχαν αρχίσει να παίζουν τον ρόλο χρήματος - ενός ιδιωτικού χρήματος που οι τράπεζες και οι μεγάλες εταιρείες χρησιμοποιούσαν για τις μεταξύ τους συναλλαγές ως κανονικό, δημόσιο χρήμα. Όταν το 2008 αυτός ο πακτωλός ιδιωτικού χρήματος μετετράπη σε στάχτες σε μερικές μόνο μέρες, ο παγκόσμιος καπιταλισμός κινδύνεψε να γονατίσει. Ήρθαν λοιπόν τα κράτη και, υπό καθεστώς πανικού, αντικατέστησαν τις στάχτες αυτές με νέο, φρεσκοτυπωμένο δημόσιο χρήμα. Γρήγορα η κρίση έγινε Κρίση, με κεφαλαίο Κ, που πήρε αμπάριζα και την αγορά δημόσιου χρέους, θύμα της οποίας είναι η Ελλάδα σήμερα.
Συμπερασματικά, είναι πολύ εύκολο να επικεντρωνόμαστε στα συμπτώματα και να μην βλέπουμε τα αίτια της Κρίσης. Τι έφταιξε; Μήπως οι εποπτικές αρχές που άφησαν την Wall Street να κάνει ό,τι θέλει; Ναι, είναι αλήθεια ότι οι εποπτικές αρχές αγρόν ηγόραζαν, ιδίως επί Clinton στην δεκαετία του 90, έχοντας γίνει έρμαια των τραπεζιτών. Μήπως ο Alan Greenspan και οι υπόλοιποι κεντρικοί τραπεζίτες που δεν αύξησαν τα επιτόκια έγκαιρα ώστε να ξεφουσκώσουν πιο ομαλά οι φούσκες; Πράγματι, οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν κατάλαβαν τι συνέβαινε παρά μόνο όταν ήταν ήδη αργά. Μήπως οι τραπεζίτες που με τα καμώματά τους οδήγησαν τις τράπεζές τους στην χρεωκοπία και τον κόσμο στην ύφεση; Αλήθεια είναι.
Όμως, αν το ξαναδούμε το ζήτημα υπό το πρίσμα της προηγούμενης αφήγησης, τι άλλο περίμενε κανείς από τραπεζίτες όταν δέχονται καθημερινά πακτωλούς ζεστού ξένου κεφαλαίου; Να μην δημιουργήσουν "προϊόντα" από τα οποία θα κερδίσουν; Είναι σαν να περιμένεις από μια αρκούδα να μην φάει όλο το μέλι όταν βάλει χέρι σε άγριο μελίσσι, νοιαζόμενη για την σιλουέτα της ή από αλληλεγγύη στις μέλισσες. Τι περίμενε κανείς από τον Greenspan ο οποίος διαπίστωσε πως κάθε φορά που αύξανε τα επιτόκια αντί να ξεφουσκώνει την φούσκα των ακινήτων μείωνε την ανάπτυξη; Ποια εποπτική αρχή θα επιβίωνε πάνω από 24 ώρες αν στην περίοδο των παχιών αγελάδων ανακοίνωνε ότι θα έβαζε χέρι στην αγορά παραγώγων της Goldman Sachs (που ήλεγχε όχι μόνο την εποπτική αρχή αλλά και το ίδιο το υπουργείο οικονομικών στο οποίο ο επί κεφαλής ήταν πρώην Διευθύνων Σύμβουλός της);
Σε τελική ανάλυση, όλα αυτά είναι επιφαινόμενα του κρυφού αιτίου, που δεν είναι άλλο από την κυριαρχία του Παγκόσμιου Μινώταυρου. Ενός κτήνους που, όπως ίσως θα έλεγε και ο ποιητής, ήταν μια κάποια λύση. Όσο έχαιρε άκρας υγείας, συντηρούσε την συνολική ζήτηση σε Ανατολή και Δύση. Όμως η υγεία του δεν μπορούσε να έχει διάρκεια. Η μετάβαση από το Παγκόσμιο Σχέδιο στον Παγκόσμιο Μινώταυρο άλλαξε τον κόσμο. Τον έκανε μεν πιο δυναμικό, αλλά και παράλληλα πιο άνισο, τραχύ, ασταθή. Το χειρότερο: Τον έβαλε σε έναν δρόμο που οδηγούσε στον γκρεμό. Κάποια στιγμή ο Μινώταυρος θα έχανε τον δρόμο του, θα ασθενούσε, θα εκάμπτετο υπό το βάρος των ανισορροπιών που έσπερνε σε όλα τα μήκη και πλάτη. Και τότε, η παγκόσμια οικονομία θα έμπαινε στην μεγαλύτερη περιπέτειά της από το 1929.
Αντί για επίλογο θα παραθέσω τα λόγια του Paul Volcker, του διοικητή της Fed (Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ), με τα οποία προσπάθησε να προϊδεάσει την ανθρωπότητα εν έτει 1978, τότε που ο Παγκόσμιος Μινώταυρος ήταν στα σπάργανα ακόμα. Αναφερόμενος, ως τεχνοκράτης, στην στρατηγική της αμερικανικής διακυβέρνησης είχε πει:"Αντιμέτωποι με το δίλημμα της εξισορρόπησης, από την μία, των αναγκών ενός σταθερού διεθνούς συστήματος και, από τη άλλη, της επιθυμίας μας να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία επιλογών μας με γνώμονα τα δικά μας συμφέροντα, επιλέξαμε το δεύτερο."
Και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία για το τι μέλλει γενέσθαι, ο κ. Volcker προσέθεσε: "Μια ελεγχόμενη διάλυση της παγκόσμιας οικονομίας αποτελεί νόμιμο στόχο μας για την δεκαετία του 1980." Το κόστος αυτής της ελεγχόμενης διάλυσης, και της αντικατάστασης του Παγκόσμιου Σχεδίου από τον Παγκόσμιο Μινώταυρο, το πληρώνουμε σήμερα.
 *Τα παραπάνω αποτελούν περίληψη του επιχειρήματος που διανύει τα κεφάλαια ενός προς έκδοση βιβλίου μου (με συν-συγγραφείς τους Joseph Halevi και Νίκου Θεοχαράκη) με τίτλο Modern Political Economics: Making Sense of the Post-2008 World, Εκδοτικός οίκος Routledge (Λονδίνο και Νέα Υόρκη).
Πηγή:  http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4278&reftab=37&t=Τελικά-τι-έφταιξε